Æskan - 01.07.1978, Blaðsíða 4

0
Foreldrar skáldsins, Christine Mathilde og Hans Jörgen
Andersen.
Hún kom nær og nær, þangaö til ennið á henni snerti viö
enninu á mér, svo að mér sýndist hún hafa aðeins eitt
stórt auga í miðju enni. Mér seig aftur svefn á brá, og
þegar ég opnaði augun að nýju, var víst langt um liðið,
því að sólargeislana lagði þá beint inn um gluggann til
mín.
Fyrst í stað virtist mér eins og mamma mundi alls ekki
hafa farið að heiman, en aðeins brugðið sér inn í hina
stofuna. Eins og svo oft áður hafði henni tekist að bægja
öllu andstreymi á bug með brosi sínu. Það var eins og
þetta bros lægi enn í loftinu og yki mér dirfð og dug.
Systir mín litla var líka svo væn að halda áfram að sofa.
Mér gafst tóm til að fara í fötin og ganga frá hinu og öðru,
áður en hún vaknaði.
Ég var öðru hverju að skjótast fram í eldhús til þess að
líta eftir kaffikönnunni. Hún stóð rétt hjá niðurfalls-
pípunni frá íbúðinni á loftinu ásamt diski, sem á var
brauðsneið með floti og hálfkroppuð reykt síld. Ég leit
ofan í bollann minn, aðeins rétt sem snöggvast. Sykur og
rjómi, — hvílíkt sælgæti. Og ekki var það naumlega úti
látið, sem mamma hafði skammtað mér í bollann. Ég varð
að fá mér ofurlítið bragð, rétt á teskeiðaroddi! Með því að
fara nógu gætilega, laumast að hnossgætinu, ef svo
mætti segja, ætti að mega dreypa á því án þess að
ódrýgja það til muna.
En þetta vildi því miður ekki takast, og áður en varði var
búið úr bollanum. Það var leiðinlegt, því að nú gat ekki
orðið um neitt morgunkaffi að ræða. Svart og sykurlaust
kaffi var lítió sælgæti. Og ég var ekki ennþá orðinn svo
frakkur, að mér kæmi til hugar að fara í matarskápinn.
Til allrar hamingju vaknaði systir mín litla rétt í þessu.
Hún rak upp org, sem var upphafið að langvarandi
reiðikasti. Líklega hefur henni gramist það svona, að hún
n 3f
skyldi hafa sofið yfir sig. Hún varð blárauð í framan
vonsku og braust um á hæli og hnakka svo að við sja1
lá, að hún ylti út úr vöggunni. Við pelanum vildi hún ekkl
líta'
Ekki var ég maður til að bera hana, en með Þv' a
reigja mig nógu mikið gat ég dröslað henni á undan wer
eftir gólfinu. Þannig tókst mér með miklum erfiðismununl
að roga henni inn í hina stofuna og upp í legubekkien
Þar virtist hún una sér vel. Ég stritaði stórum, og loksinS
gat ég komið henni fyrir í öðrum legubekkskrikanum °9
borðinu þar fyrir framan. En ekki leið á löngu, Par
henni var farið að leiðast þarna og hún tók að hrópa
„upp, upp!" eins og hún var vön, svo að ég varð að fara
að bisa við að koma henni þaðan aftur, en áður ha
henni þó unnist tími til að bleyta fallega legubekkihn
hennar mömmu, sem við máttum ekki einu sinni snerta-
Ég burðaðist með hana fram og aftur um íbúðin3
reyndi eftir megni að dvelja um fyrir henni, lofaði hen
að hringla í höldunum á kommóðuskúffunum, þangað '
hún var orðin leið á því, og hélt svo af stað með Pa ^
aftur. Ég fitjaði upp á einu af öðru, en hún gat ekki un
við neitt til lengdar. Stund og stund gat hún virst m
hugann allan við einhvern hlut, og ég var farinn að hr°
happi yfir því að mega nú vera í friði ofurlitla stund’
áður en varði rak hún upp org til merkis um, að nú v
hún halda áfram ferðalaginu. Enn í dag er mér ósk'fi3^
legt, hvernig ég fékk afborið þetta eða sætt mig við
verða að láta undan öllum hennar miskunnarla^
keipum og kenjum. Ef til vill hefði ofurlítill skellur 9e^s,
komið henni til að hrína úr sér óþekktina, svo að (i $
hefði til fyrir betra skapi. Mamma tók stundum til P ^
ráðs við okkur krakkana, — að vísu mjög sjaldan. En .
gat ekki fengið af mér að blaka hendi við systur m1
svona lítilli, þó að ég ætti það til að bíta og berja G
bróður minn, ef svo bar undir. ^
Ég hélt því áfram með hana, næsti áfangastaðurva
hjá sandkassanum í eldhúsinu. Hann var fullur af <a9
hvítum gólfsandi, en í sandinum geymdi mamrna 9^.
rætur. Þarna virtist litla systir loksins ætla að festa ý
• c<=r uh1
En svo komst sandur í augun á henni. Hún neri se ^
augun og æpti hástöfum. Ég gat ekki varnað því, að ^
fálmaði upp í andlitið á sér, á meðan ég var að reyr,a^^j
þvo sandinn úr augunum. Hún bar alltaf meira af sa^
upp í augun, þegar ég ætlaði að fara að hjálpa hennl
sló á hendurnar á henni, og um leið varð mét
hversu hörmulega ósjálfbjarga ég var. Og sjálfur <°r .j
að orga ennþá hærra en hún. Ég reyndi að kyssa ^an^af
fyrirgefningar fyrir að hafa slegið hana, en litla s^st'^aði
inn
raunar alveg eins hrygg yfir þessu og ég, og það v°
ekki lengur fyrir reiði í gráti hennar. Hún glennti munn
upp á gátt og slefaði framan í mig í fyrirgefningars ’
En hún hélt samt áfram að gráta jafnvel ennþá beisk
en áöur. Það var eins og í þessum gráti lægi sart>'rjð
ákæra á mig fyrir breytni mína. Ég hafði barið hana, ba
2