Æskan - 01.11.1981, Blaðsíða 42

SKÓLINN SEM GERIR
MENN AÐ STÓRMEISTURUM
í miðstöð ungherjanna í Moskvu hefur eitt húsið
verið gert að taflskóla.
Skólastjórinn heitir Alexander Kostjof. Það sem
hér fer á eftir sagði hann blaðamanni APN.
Ég er þrítugur. í fimmtán ár hef ég verið meira og
minna tengdur skáklistinni og ungherjamiðstöðinni. Ég
man eftir því, að þegar ég kom hingað í fyrsta skipti
stífnaði ég hreinlega af undrun þegar ég kom í gættina.
Ég varð svo hissa á því að svona gífurlega mikið pláss
væri ætlað eingöngu fyrir taflmennsku. Þarna voru ekki
bara venjulegir áhugamenn að segja jafnöldrum mínum
til, þarna voru landsmeistarar og stórmeistarar að kenna,
t. d. Vladimir Símagín. I' þessum skóla var mér ekki ein-
ungis kennt að tefla vel, heldur fékk ég áhuga á að gera
skákina að ævistarfi mínu.
Þegar ég lauk námi héðan fór ég í skákdeild í íþrótta-
skóla. Eftir að hafa lokið honum kom ég hingað aftur og
gerðist þjálfari. Stuttu síðar tók ég við skólastjóra-
stöðunni. Núna eru 450 manns í námi hjá okkur. Við
erum með tólf þjálfara sem leiða 31 námshóp. Þeir
skipuleggja skákmót og keppni til að æfa fólk og fundi
þar sem nemendur þeirra geta hitt fræga sovéska skák-
menn. Á þessa fundi koma oft gamlir nemendur skólans
sem nú eru orðnir stórmeistarar.
Nemendur okkar eru mjög stoltir af því að vera í þess-
um skóla. Úr honum hafa komið tveir heimsmeistarar í
unglingaflokki. Sá fyrri, Valerij Tsekof, fékk þennan titil
1975 og hinn, Arthur Júsúpof, 1977.
Það er ekki auðvelt að öðlast viðurkenningu í skák-
heiminum. Það er langt því frá að allir okkar nemendur
verði stórmeistarar. En taflmennskan gefur hverjum ein-
stakling þá stórfenglegu gleði að njóta þess að finna
andann þroskast. Hún hjálpar fólki til að skerpa hugs-
unina og móta persónuleikann.
Ég gleymi ekki því sem gerðist á hinni árlegu sýningu
ungherjamiðstöðvarinnar á barna- og unglingakvik-
myndum. í stærsta salnum voru sýndar bestu kvikmyndir
sem völ var á frá öllum heiminum, bæði leiknar myndir og
teiknimyndir. í sýningarhléunum stóðu hinir ungu kvik-
myndaunnendur oft við gluggana á skólanum okkar til að
fylgjast með skákmönnunum. Þegar þeir fóru heim að
lokinni sýningu kíktu þeir aftur á þessi „undrabörn" og
undruðust mjög að þeir skyldu geta setið svona hreyf-
ingarlausir klukkutímum saman. Þá hugsaði ég um það,
hve dapurlegt það væri, að ekki skyldu allir unglingar
geta kynnst þeirri stórkostlegu ánægju sem skákíþróttin
hefur upp á að bjóða. Það eru ekki allir sem fá að upplifa
spennuna sem þessi andlega keppni veitir, keppni sem
ekki þarf á minni líkamsorku að halda en hvaða önnur
íþróttagrein sem er og veitir ekki minni gleði.

42
Börn og unglingar, minnist þess að ÆSKAN ER YKKAR BLAÐ