Æskan - 01.05.1989, Side 33

villiköttur
eftir Hafrúnu Björnsdóttur.
VtUi sá þegar bíllinn ók á Dúllu.
Þegar hann var farinn hljóp Villi
t]l hennar og sagði:
»Dúlla, Dúlla, vaknaðu,
Vaknaðu!“
En Dúlla rankaði ekki við sér.
Villi vissi ekki hvað hann ætti að
taka til bragðs. Hann sá stóran
v°rubíl fram undan. Hann hrökk í
kút og reyndi að ýta Dúllu af
Veginum.
Þegar bíllinn renndi fram hjá var
ftann loksins búinn að ýta henni af
Veginum. Svo sagði hann við
s)álfan sig:
»Uff3 vá, maður, þarna munaði
ntjóu!“
Nú var komið kvöld og Dúlla
Var ekki vöknuð enn. Villi var
°r^inn leiður á að bíða en hann
gsfst ekki upp.
Þegar morgnaði vaknaði Villi en
Pá var Dúlla horfin. Hann fór að
eita og spurði alla ketti sem hann
Sa en enginn vissi neitt. Loks
sPUrði gamall köttur:
»Ertu að leita að hvítri læðu sem
heitE Dúlla?“
”Já>“ sagði Villi.
”Eg veit hvar hún er,“ sagði
gamli kötturinn.
»Hvar er hún?“ spurði Villi.
”Eg var á gangi; þá sá ég mann
ent tók upp hvíta læðu og það var
PHa. Hann setti hana inn í bílinn
8 fór af stað.“
Þá sagði Villi:
”Veistu hvert hann fór?“
”lá>“ sagði gamli kötturinn.
í’ ann fór með hana í
attaverslunina.“
”Af hverju?“ spurði Villi.
»Af því ag ^ún var veik.“
sa nn var komið kvöld og þá
81 Villi við sjálfan sig:
”Nú ætla ég að ná Dúllu.“
Kittir
Viíii Dúllu aftur eða ekki??
(Framhald)
Tveir kettlingar
5önn saga eftir Jóhönnu Maríu Oddsdóttur 12 ára.
Formáli:
Þegar ég nefni systur mínar á ég við
Rannveigu, Fríðu og Þórgunni. Þegar
ég segi „ Við “ er það pabbi, ég og Þór-
gunnur.
í byrjun apríl 1987 átti læða að nafni
Lóa kettling. Var hann orðinn fremur
stór þegar við fundum hann. Kettling-
urinn var látinn heita Perla og Þórgunn-
ur fékk að eiga hann.
8. maí 1987 fæddist annar kettlingur.
Þegar við fundum hann var hann kald-
ur og hreyfíngarlaus og ekkert lífsmark
með honum. Við reyndum að hlýja
honum en ekki var það auðvelt.
Læðan, sem átti hann, hét Doppa
Lipurtá. Hafði hún skilið við hann og
ekki gefið honum að drekka svo að
hann var nær dauða en lífl.
Ég og pabbi settum hann á hitadunk
í mjólkurhúsinu og létum peysu undir
hann. Ég klappaði honum á meðan
pabbi sprautaði dálitlu vatni upp í
hann. Allt í einu byrjaði hann að
mjálma eymdarlega, síðan aðeins að
hreyfa sig. Loks lifnaði hann alveg við.
Við reyndum hvað eftir annað að fá
Doppu Lipurtá til að gefa honum en
hún vildi það ekki. Stuttu eftir kom ég
aftur inn í hlöðu og þá fann ég skýringu
á þessu því að þá sá ég að annar köttur
var að sjúga hana. Þann hafði hún átt
árið áður.
Þá fór ég fram í fjós og við pabbi
velgdum kúamjólk. Síðan þvoði ég
tóma penisilín-sprautu og við settum
mjólkina í hana. Við sprautuðum henni
hægt og rólega upp í kettlinginn. Gekk
það bara vel. Svo nefndi ég kettlinginn
eða gaf honum nafn. Af því að þetta var
læða lét ég hana heita Jóhönnu Maríu
eftir sjálfri mér því að hún fæddist á af-
mælinu mínu.
Morguninn 9. maí rann upp og ég fór
upp í fjós. Ég gekk rakleitt inn í hlöðu
og til kettlingsins með volga mjólk í
sprautu. Þegar ég kom inn og leit í
hreiðrið sá ég hvar Lóa var komin og lá
með báða kettlingana. Sugu þeir hana
af miklu kappi. Ég varð svo glöð að ég
get varla lýst því. Ég strauk læðunni og
hún malaði af ákafa.
Dagarnir liðu og liðu hratt en aldrei
leið þó svo dagur að ég færi ekki upp í
fjós, stundum ásamt systrum mínum.
Kettlingarnir voru sprækir og liðugir og
hlupu um alla hlöðuna. Stundum voru
þeir komnir inn í aðra hlöðu.
En svo gerðist það hræðilega. Kettl-
ingarnir sváfu í grasinu fyrir utan hlöð-
una og sáust ekki. Pabbi var að slá á
stórri sláttuþyrlu og þeir urðu undir
henni og dóu. Ég hugsaði um þá marga
daga eftir slysið. Þeir voru hjá mér í
draumum mínum.
Eftirmáli:
Þetta var slys. Enginn gat að þessu
gert. Þeir sváfu. Pabbi var að slá.
(Sagan hlaut aukaverðlaun í samkeppni Æskunn-
ar og Barnaútvarpsins 1988)
ÆSKAU 33