Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 7

Æ S K A N
99
var Jóni litla harðbannað að snerta
hann, þó hann dauðlangaði til að strjúka
litlu fallegu fótleggina og fara höndum
um feitu handleggina hans. En mamma
sagði þá æfinlega: »þú ert svo óhreinn,
Jón, þér er svo kalt, Jón litli, þú ert
blautur á höndunum, barn; blessaður
komdu ekki nálægt honum«. Og svo
stóð Jón litli álengdar, ólundarlegur á
svipinn, og rendi hornauga til litla bróð-
ur, sem spriklaði hlæjandi í vöggunni
sinni. En einn daginn varð litli bróðir
svo veikur. Læknirinn kom og mamma
vék aldrei frá rúminu hans, og svo var
Jóni litla sagt það einn morgun, þegar
hann vaknaði, að engill frá Guði hefði
sótt litla bróður hans um nóttina, og
nú væri hann kominn heim til Guðs.
Jóni litla gekk mjög illa að skilja það,
einkum þó þegar hann sá litla bróður
liggja kyrran í vöggunni sinni, og hon-
um sýndist hann sofa svo undur vært.
En hann hreyfði hvorki legg né lið, og
þá skildist Jóni litla fyrsl að litli bróðir
væri dáinn. Og þá spurði Jón litli um
sitt af hverju. »Kemur hann aldrei aft-
ur? Því fór hann heim til Guðs? Sáuð
þið engilinn, sem sótti hann? Af því
sótti hann mig ekki líka?« En hann
fékk fá svörin.
Rétt á eftir varð mamma hans svo
fjarska veik, og hann fékk aldrei að
koma inn til hennar. Ókunnug stúlka
var alt af hjá henni, og ef Jón litli
ætlaði að smeygja sér inn fyrir dyrnar,
þegar stúlkan opnaði, þá benti hún
honum óðara að fara og var svo þögul
og þungbrýnd, að drengurinn forðaði
sér sem lengst í burtu. María gamla
varð nú einasta athvarfið hans. Hún
bjó ásamt Jóhanni gamla, manni sín-
um, í lillum og lélegum kofa niður við
sjóinn. En þangað þólti þó Jóni litla
gaman að koma. Þau kunnu bæði
margar sögur, einkum þó hún María,
og Jón litli gleymdi öllu öðru en sög-
unni, á meðan Maria sagði frá, Hann
gleymdi hvað það var óttlega leiðinlegt
heima, hann gleymdi nærri þvf að
mamma var veik, gleymdi því rétt á
meðan sagan stóð sem hæst, en annars
mundi hann það, veslings drengurinn,
því hann hugsaði varla um annað. Ó!
að hún mamma færi ekki heim til Guðs,
eins og hann litli bróðir! Sú umhugsun
fylti litla hjartað hans með hreinni
skelfingu. Nema þá að hann fengi að
fara líka! En þá var pabbi, þá mundi
hann sjálfsagt vilja sjá »stúf« sinn.
Pabbi hafði sent honum myndaspjald
með mynd af stóru húsi, þar sem hann
átti heima núna, og Jón litli þreyttist
ekki á að skoða þessa mynd. Hún var
frá honum pabba. Nú var orðið ógur-
lega langt síðan hann fór. Ætlaði hann
hreint aldrei að koma aftur?
Gömlu hjónin voru einu trúnaðar-
menn hans. Hann trúði þeim fyrir
hugsunum sínum og áhyggjum. Og
hann spurði þau að mörgu. »Af því er
hún inamma svona veik? Af því má
ég aldrei koma inn til hennar? Af því
má ég ekki hlaupa á ganginum? Af
því má ég ekki syngja hjá húsinu?«
En María gamla hristi höfuðið, svo að
stutti skúfurinn hennar dinglaði við
vangann. »t*ú berð ekki skynbragð á
það, góði minn. Hún er veik, og þú
verður að vera góður drengur, svo að
henni batni«.
Pað þótti Jóni litla ofboð trúlegt. En
þegar hann heyrði Jóhann gamla nefna
sálarveiki, og þá voru þau gömlu hjón-
in einmilt að tala um mömmu hans,
þá vildi drengurinn vita meira. Sálar-
veiki! Hann reyndi að brjóta til mergj-
ar þetta einkennilega orð. En þau vís-
indi, sem hann hafði numið í stafrofs-
kverinu og Mjallhvít, nægðu honum
ekki. Éf það hefði verið augnveiki,
höfuðveiki, magaveiki, hjartveiki og
jafnvel nýrnaveiki, þá hefði hann rám-
að eitthvað í hvað það var, en sálarveiki
var honum öldungis óskiljanlegt orð,