Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 64
42
brautina austur frá Selkirk um þaö leyti, er íslending-
ar komu flestir ; en áriö eftir var hún lögð frá Selkirk
og til St. Boniface, sem er nú ein af undirborgum
Winnipeg. Kaupgjald viö járnbrautarvinnu mun al-
ment hafa verið I 5 cent fyrir hverja klukkustund, eða
hálfur annar dalur á dag. En lítt voru Islendingar
því vanir aö standa við moldar og malar mokstur frá
rnorgni til kvelds. Og þóttust margir ekki þola þá
vinnu heldur. En breytt matarhæfi og ólíkt loftslag
því, sem þeir höföu vanist, mun hafa hvorttveggja átt
góðan þátt í því. Smám saman vöndust menn þessu
hvorutveggju og lærðu um leið að beita sér við vinn-
una á sama hátt og innlendir menn. Oft og einatt
kendu verkstjórarnir löndum vorum að halda á rek-
unni og þótti sumum það minkun mikil og fyrrur ein-
ar. En flestir munu hafa sannfærst urn, að hið nýja
handlag var betra og að meira lá eftir þá á hverjum
degi með því vinnulagi, sem hér var viðhaft, en því,
er þeir höfðu áður vanist. Kom sá tíminn, og það
vonum bráðar, að menn hættu að kvarta undan of-
harðri vinnu og slæmri meðferð hjá innlendum mönn-
um, hvort sem um járnbrautarvinnu var að ræða eða
önnur störf, en allflestir urðu nokkurn veginn ánægðir.
Því þó verkstjórarnir væru misjafnir og sumir svo
óhepnir að ráðast hjá hörðum og ónærgætnum verk-
stjórum, var ávalt hægt að leita fra þeirn til annarra,
sem mannúðlegri voru og nærgætnari við menn sína.
Fljótt fann íslenskt fólk til þess, bæði karlar og
konur, sem vann í vistum hjá innlendum mönnum um
lengri eða skemmri tíina, að það mannaðist viö að
ganga í skóla hjá erlendri þjóð og læra hjá henni að
beita kröftum sínum betur en þeir höfðu áður kunnað,
þó ekki væri nema um algenga vinnu að ræða. En
oft þóttust menn taka nokkuð út með þeirri skóla-
göngu.
6. FYRSTU HÍBÝLIN.
Svo er sagt, að fyrsta konan íslenska, sem hús-