Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 107
«5
, ,0g eg, er prinsinn de Talleyrand !“
Þau hikuöu. Þau litu hvort á annaö. Svo snar-
aöi hún blæjunni frá andlitinu. Hún var forkunnar
fögur kona, en nú var hún föl, eins og liöiö lík, en
siórlæti og einbeittur vilji var skráöur í hverjum and-
litsdrætti.
,.Herra minn ! Eg má til meö að hafa tal af
keisaranum ! ‘ ‘
,, Þaö er ómögulegt, frú ! ‘ ‘
,,En eiginmaður minn, prinsinn, er í haldi, en
saklaus. Hans tunga getur ekki beðið keisarann um
líkn. Mín -tunga þess vegna má til og s k a 1 gera
þaö. Bjcöiö þér mér sæti, herra minn ?
,,Því miöur, frú, er enginn stóll hér í ganginum.
Það er leiðinleg yfirsjón !“
,,Heyrið mig, herra minn ! I allan dag, síðan
klukkan fimm í morgun og þangað til nú, hef e'g
þreytt við aö ná fundi keisarans. Nái eg fundi hans
eitt augnablik veit eg, að vantrú hans á trygð manns-
ins míns hverfur. Viljið þér ekki hjálpa mér til að
ná fundi hans ? Æ, herra minn ! Það er hjartveik,
lemstruð eiginkona, — einmana og næstum ináttþrota
kvenmaður, sem biður yður um hjálp. “
Talleyrand tók upp tóbaksdósir sínar, fékk sér í
nefið og virti konuna fyrir sér með langdreginni þolin-
mæöi. Hún hafði verið að gráta, en er hún sá til-
finningarleysi hans, umhverfði hún tárunum á augna-
bliki í leiftur-glóðir, er hún hélt áfram :
,,Jæja, herra minn ! Jæja ! Þér sýniö hér hvern-
ig sigurvegararnir í Berlín fara meö kvenfólk ! Kurt-
eisin franska er þá einber ímyndun ! Jafnvel prins
hefir ekki gróm af kurteisi aö bjóöa eiginkonu jafnoka
síns í sæmd og mannviröingum ! Æ ! “
Hún riöaði til og heföi fallið, að sýndist, hefði
lalleyrand ekki brugðið við fijótt og stutt hana.
,,Stól !“ sagði hún veiklulega, ,,ljáið mér stól!“
>,Eg skal styðja yður út í vagninn yöar, frú !“
sagði Talleyrand.