Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1903, Blaðsíða 85

konur fóru a'ö halda þvottahús og þótti þaö borga sig
betur en vinna í visturn. Er sagt, aö Elin nokkur,
kona Guölaugs Guömundssonar, en skilin viö hann,
hafi verið ein hin fyrsta þeirra. Sigurbjörg nokkur
Hannesdóttir var yfirnratreiðslukona á gistiskála og
hafði 25 dali í kaup urn mánuöinn. Þaö var mesta ó-
grynni af peningum, sem íslenskt kvenfólk vann sér
inn í Winnipeg fyrstu árin. Enda voru þær bjarg-
vættir foreldra sinna víös vegar um bygðirnar og unnu
þeirn miklu meira gagn oftast nær en synirnir. Sum-
ir foreldrar komu fyrst dálitlum efnurn fyrir sig ineð
fé því, er dætur þeirra sendu þeim heim úr visturn í
Winnipeg. Vitaskuld gekk oft og tíöum æöi-mikið fé
fyrir hatta, kjóla og annaö prjál, því fljótt fór íslenska
kvenfólkiö aö hafa gaman af aö ganga vel til fara, og
var því þaö ekki láandi, þegar ekki var of-langt farið.
En meöalhófið er vandratað í því sem ööru, og svo
kann aö hafa virst sem sumar hefðu fult í fangi með
að vinna fyrir fötunum, hve hátt sem kaupgjaldið var.
En margar voru íslensku stúlkurnar sparsamar og ráð-
settar og fóru vel með sitt. Og enginn efi er á því,
aö nreira lögöu dæturnar á sig fyrir foreldra og frænd-
ur og sýndu á þessum fyrstu árum meira göfuglyndi
og sjálfsafneitun en synirnir.
En svo er þess að gæta, aö rniklu öröugra var um
þessar rnundir aö fá atvinnu fyrir karlmenn en kven-
fólk. Þesser getið í ,,Framfara“ 23. des. 1878, að
nýlega hafi korniö maöur ofan til Nýja Islands frá
Winnipeg. Hafi hann sagt vinnuleysi mikiö efra;
hafi hann farið 12 mílur vestur í land frá Winnipeg
og hvergi getað fengiö vinnu. 3. des. þaö ár var járn-
brautinni lokiö til Winnipeg.
A vetrum var atvinna svo sem engin í Winnipeg
fyrir karlmenn, sem ekki voru í vistum. Hið helsta
var viðarsögun. Hún varð eins konar handverk gam-
alla manna og hefir það haldist síöan. Mátti þá sjá
margan aldraðan íslending ganga fram og aftur um
stræti bæjarins meö sög, saghest og exi, og vera nokk-