Kyndill - 01.04.1943, Blaðsíða 4

kommúnista mesta athygli. — Eigi verður
þó séð, að þeir hafi með verkum sínum
unnið sér neitt til frægðar, sem réttlæti
jafnmikla fylgisaukningu og raun bar
vitni. Aðrar orsakir munu vera til þess.
Árni frá Múla kennir Jónasi Jónssyni, for-
manni Framsóknarflokksins og Mennta-
málaráðs, aðallega um sigur kommúnista,
þar sem hann hafi verið einn þeirra aðal-
styrktarfélagi. Drjúgan þátt mun og gamli
maðurinn eiga í sigrinum og ber það sem
annað vott um auðnuleysi þessa giftu-
snauða manns, að verða í ellinni hjálpar-
hella sinna bitrustu fjenda. Annars skal
ekki farið út í þá sálma hér að rekja or-
sakir fyrir sigri kommúnistanna, en þeir
eru orðnir þriðji stærsti þingflokkurinn í
landinu, svo að alþýðan, sem kaus þá, má
nú líklega vænta einhvers frá þeirra hendi
og að áhrifa þeirra fari nú að gæta, svo
að um muni, í löggjöf landsins, almenn-
ingi til hagsbóta.
Eigi verður nú samt sagt að fríð hafi
verið þeirra fyrsta ganga og skal ég nú
víkja örlítið nánar að því.
Eftir haustkosningarnar vildu margir,
cg óhætt að segja meginþorri allra kjós-
enda Alþýðuflokksins, Framsóknarflokks-
ins og kommúnista, að þessir þrír flokkar
reyndu að mynda stjórn saman í því skyni
að hnekkja ofurvaldi braskaranna og
millj ónamæringanna og hrinda af þjóð-
inni því ámæli, sem hún hlaut að fá hjá
öðrum þjóðum fyrir aðgerðir og aðgerða-
leysi ríkisstjórnar Sjáifstæðisflokksins,
sem vann ósleitilega að því að gera ísland
að mesta dýrtíðarviðundri heimsins. Um
þessa vinstri stjórn var einkum talað mik-
ið í blöðum Framsóknar og kommúnista
cftir kosningarnar. Héldu nú margir, að
kommúnistar vildu nú fara að gerast
ábyrgir menn og starfa eitthvað fyrir al-
menning í landinu, sem kjöri þá á þing.
En önnui* varð nú raunin á.
Eftir að þeir höfðu í átta manna nefnd-
inni þvælt og dregið á langinn allar við-
ræður, ýmist með vífilengjum og undan-
brögðum eða óaðgengilegum kröfum eins
og hugmynd þeirra um stríðsyfirlýsingu
íslendinga, gerðust þeir þar flutningsmenn
að tillögu um, að alþingi gæfizt upp við
að mynda stjórn, en fæli ríkisstjóra að
kalla til þess einhverja menn utan úr bæ.
— Með þessu var virðingu þingsins kastað
fyrir borð. Alþýðuflokkurinn vildi ekki
una þessum málalokum. Hann vildi ekki
afneita þingræðinu í þessu landi. Þá var
það, sem Haraldur Guðmundsson, að
beiðni ríkisstjóra, gerði síðustu tilraunina
til þess að mynda vinstri stjórn í þessu
landi. Hann leitaði til Framsóknar og
kommúnista og spurði um hug þeirra í
þessu máli. — En þá var blaðinu snúið við.
Og nú hrundi í einni svipan allur blekk-
ingavefur þessara flokka um vinstri stjórn.
Kommúnistar vissu, að fólkið heimtaði
slíka stjórn. Þess vegna var Þjóðviljinn
látinn ala á því dag eftir dag, hvílík nauð-
syn slík ráðstöfun væri, en þegar til kast-
anna kom og ekki var hægt að dyljast
lengur, kom úlíurinn í ljós undan sauðar-
gærunni. Þá sannaðist það, að þeir höfðu
ekkert lært og engu gleymt.
Virðingu alþingis, viðhald þingræðisins
mátu þeir einskis, nema síður væri. Þeir
gátu ekki fellt sig við drengilegar athafn-
ir, þó að þjóðarvoði stæði fyrir dyrum, ef
ekkert var að gert. — En nú opnuðust
augu fólksins. Nú sá það, hvað inni fyrir
bjó hjá þessum vinum alþýðunnar, sem
lofuðu henni gulli og grænum skógum
fyrir kosningarnar, ásamt sterkri vinstri
stjórn, sem gæfi henni landið og veitti
henni ríkulegan ávöxt elju sinnar og strits.
Kommúnistar stóðu nú afhjúpaðir og
reyndust enn sem fyrr ábyrgðarlausir
skrumarar, skeytandi ekki hót um heill
né heiður síns föðurlands.
K Y N D I L L
2