Kyndill - 01.04.1943, Blaðsíða 6
Nils Nilsson:
OFMETNAÐUR
— Já .... nú finnst mér, að Lárus ætti
að halda áfram lestrinum, sagði kona Sör-
cnsen loðskinnasala og kinkaði kolli í átt-
ina til sonar síns, sem var átján ára gam-
all — hár og grannur piltur með óreglu-
legt andlit, fullt af bólum. Þunglyndi skein
úr augum hans. Hann var einfaldur, ungur
maður, og hafði gaman af því að lesa fyrir
þrjár konur á hverjum þriðjudegi.
Móðir Lárusar var holdug kona, kringlu-
leit og rjóð í andliti. Konurnar tvær, sem
voru í heimsókn hjá frú Sörensen, voru
systur og ógiftar. Agata Noaksen var sex-
tug og var kennslukona, en Alberta systir
hennar var fimmtíu og þriggja ára og hafði
verið gjaldkeri hjá stóru verzlunarfyrir-
tæki. Þær vcru beztu vinkonur frú Sören-
sen.
— Já, kæri Lárus, lestu, þá ertu vænn,
drengur minn, sagði Agata og tæmdi kaffi-
bollann sinn og fór að fást við að sauma
borðdúk.
— Nú er það vonandi ekki neitt sorg-
legt! skaut Alberta inn í. Ég elska Marlit
.... sérstaklega „Konuna með gimstein-
ana“ .... ó .... hvað þessi fína, þýzka
kona gat skrifað yndislega.
— Marlit er vissulega framúrskarandi,
sagði Agata brosandi.
— Hún var þó að minnsta kosti langt-
um, langtum betri en ungu rithöfundarnir
núna! sagði frú Sörensen alvarlega. Þessir
ungu menn, sem skrifa nú á tímum, geta
ekki lýst ástinni .... hinni sætu, brenn-
andi ást, eins og rithöfundarnir gátu áður
fyrr. Ég man eftir ,,Ást greifynjunnar", en
hve það var dásamleg skáldsaga. Frú Sör-
cnsen andvarpaði djúpt. — En jæja, kæri
Lárus, haltu áfram að lesa.
Ungi maðurinn andvarpaði og settist al-
varlegur við borðið og byrjaði að lesa:
Það var liðinn hálftími síðan vinnudeg-
inum var lokið, og ennþá stóð Tómas Berg-
kvist í hesthúsinu hjá brúnu hestunum
sínum, sem hámuðu í sig hafrana. Það var
þjáninga- og þunglyndissvipur á andliti
hans. Hann stóð grafkyrr og starði niður á
steingólfið.
Hver dagur var honum kvöl. Það þyngdi
stcðugt yfir honum, og nú var enn komið
kvöld. Einu sinni enn átti hann að fara
heim til Amalíu og barnanna. Hann hló
napurt. Hvernig skyldi þetta enda? Osjálf-
rátt strauk hann hestunum og gekk út úr
hesthúsinu.
Úti var sólskin, sorpvagninn stóð á hlað-
inu, tilbúinn til notkunar snemma næsta
morgun. Tómas Bergkvist stóð kyrr eitt
augnablik og dró djúpt andann, eins og
hann ætlaði að hreinsa úr huga sínum
hinar bitru hugsanir, sem sífellt ásóttu
hann. Stundum var hann gripinn af óró,
sem varð að brjálæðiskenndum ótta. Oft
reikaði hann um eins og í svefni. En ástæð-
an, sem hann vildi ekki viðurkenna fyrir
sjálfum sér, var, að hann fyrirleit, já, hat-
aði Amalíu konu sína, og börnin þeirra þrjú
stóð honum á sama um. Þessi hugsun kom
stöðugt aftur og aftur — jafnvel í draumi.
Hann reyndi að gera sér grein fyrir sjálf-
um sér sem manni. í fyrsta lagi: Var það
mögulegt, að faðir gæti drepið allar góðar
K YNDILL
4