Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Síða 65

37
heimsins né skilja, hvílíkur unaður jað er að 'fá að
jijóta hennar.
Við vorum komnir vestast i Dakota, þegar við vökn-
nðum, og brátt flugum við inn i fjallalandið, Montana,
X>ar sem hafast við hjarðirnar miklu, bæði naut, hestar og
sauðfé, og þangað sem sælkerarnir horfa bæði að austan
og vestan, er þeir vilja seilast í safamikla kjötkrás á borð
sín. Brauð í Dakota, kjöt í Montana. Dásamlega er
þessu öllu fyrir komið. Til Dakota og Manitoba hrópar
11 u heimurinn eftir brauði, en til Montana og Norðvestur-
landsins eftir kjöti.. . Á þessu tvennu lifa menn og fleiri
og fleiri verða munnarnir með hverju ári. Hver lands-
hlutí hefir ákveðið, ætlunarverk; þeir leggja sinn bitann
hver á borðið til að seðja alheimsimngrið mikla. En ekki
ct' landið fagurt, en bert og nakið og b)'gðin strjál, eins
og búast má við, þar sem beitilönd eru rnikil.
Að kveldi var farið að skríða upp Klettafjöllin. Þar
verður þá svo undur-lítið úr lestinni. Yfir sléttlendið
nrunar hún eins og jötunn, ýgldur og ægilegur, sem hróp-
ar til alls, er á vegi verður:. Hafið þið hægt um ykkur;
cg á þetta alt saman. En þegar til fjallanna kernur, er
cins og jötunn þessi verði að taka ofan og láta vera að
bera sig eins drembilega. I-Iann verður að læðast áfram í
cinlægum bugðum og krókum eins og höggormur eða
ánamaðkur, og manni fanst það að eins vera af náð og
iniskunnsemi,að fjallið lofar þessu kvikindi að skríða upp
hlíðar sínar.
Klettafjöllin eru mjög ólík íslenzku fjöllunum. Að
visu eru þau stór og hrikaleg, en þó líkari afarmiklum
íieiðaklasa en fjöllum, eftir því sem vér íslendingar hugs-
um oss þau. En er vestur kemur í Fossafjöllin (Cascade