Muninn - 01.11.2004, Blaðsíða 43

síðustu og verstu tímum, þar sem
Gettu betur bekksagnakeppnir
eru daglegt brauð, er ekki slæm
hugmynd að taka skorpu í Trivial
Pursuit. Þá má einnig stinga upp
á bekkjarmóti í borðtennis. Það
er vel hugsanlegt að í einhveijum
leynist borðtennissnillingur sem
bíður þess eins að vera lokkaður
fram. Einnig eru á staðnum
ýmis fleiri spil, t.d. bingó og
fótboltaspilið og svo má stytta
sér stundir við lestur kristilegra
rita, allt eftir áhugasviði hvers og
eins. Ekki má gleyma orgelinu
góða ef tónlistarfólk er með í för.
Hvernig væri að safnast saman
og taka nokkra gamla slagara?
Þegar fer að líða á daginn fara
þeir sem voru úti í spriklinu að
tínast í hús og kominn tími til
þess að huga að matargerðinni.
Eldunarnefndin brettir
upp ermarnar, skellir upp
hárnetunum og gerir tilraun
til þess að kæta bragðlauka
sársvangra bekkjarfélaga sinna.
Því miður heppnast þessar
tilraunir ekki allar jafn vel og
alltafkemureinhverbekkurheim
með sögur um brunarústir eða
óstýrilátt pasta. Oft er þó hægt
að gleðja mannskapinn með vel
útilátnum skömmtum af flögum,
gosi og nammi um kvöldið, sem
tryggir að bekkurinn vaki alla
nóttina.
Kvölda tekur, sest er sól
Eftir kvöldmatinn og
tilheyrandi uppvask kemur
að skemmtinefndinni, ef slík
hefur verið skipuð. Hún er þá
væntanlega reiðubúin með ýmsa
leiki sem hrista hópinn enn
frekar saman því fátt tengir tvö
bekkjarsystkin nánari böndum
en að annað þeirra rassskelli
hitt. Það er líka vinsælt að fara
í kvöldgöngur upp á „fjallið
mikla“, leggjast í grasið og
horfa á stjörnurnar, eða fara
í öskurkeppni. Sagan sýnir
að skynsamlegast er að taka
kennarann með í slíka leiðangra,
ellegar gefa honum greinargóðar
upplýsingar um hvert förinni
sé heitið. Einum kennara þótti
bekkurinn sinn hafa verið svo
lengi í burtu að hann hóf að leita
að þeim með hjálp vasaljóss.
Það er mikil stemning sem
fylgir því að kveikja varðeld,
en í gegnum tíðina hefur það
gengið misvel. Einn bekkur
hafði útbúið varðeldasöngbók
og allt, en þessi þijú sprek
sem þeim hafði tekist að safna
saman með þvi að fínkemba allt
svæðið gáfu ekki frá sér næga
birtu svo að samkoman leystist
upp. Þeim bekkjum sem hefur
tekist að kveikja varðeld sem
virkilega stendur undir nafni
eiga nú minningar um söng og
unaðslega kvöldstund.
Sumir gætu haldið fram að
skálaferð án draugasögu sé
eins og Chandler án kaldhæðni.
Vissulega setja draugasögur
oft sterkan svip á ferðina, enda
bjóða húsakynnin upp á hina
fullkomnu umgjörð, sérstaklega
í skammdeginu. Svartamyrkur
úti, brak og brestir í öllum
gólfum. Samt virðast nemendur
vera æstir í þetta, jafnvel svo
æstir að þeir víla það ekki fyrir
sér að vekja kennarann sinn í
þeirri von að veiða upp úr honum
eins og eina blóðuga sögu. Þeim
verður þó ekki að ósk sinni,
þar sem sögur þessa kennara
eru greinilega svo magnaðar að
hann þarf alla sína krafta til að
segja þær, ef merkja má það sem
gerðist hjá einum 2. bekk fyrir
nokkrum árum. Kennaranum
tókst að hræða nemendur sína
svo mikið að þeir þorðu ekki að
sofa í svefnherbergj unum, heldur
kúrðu öll saman í matsalnum.
Sum þeirra fá ennþá martraðir.
Ekki láta þó allir hræða sig
jafn auðveldlega, heldur bjóða
myrkrinu byrginn, taka sér
brunaslöngu í hönd og stofna
til miðnæturvatnsbardaga, jafnt
innanhúss sem utan - þau voru
að vísu skikkuð til að skrúbba
skálann hátt og lágt og hefur
hann sjaldan verið hreinni.
Líður að morgni
Þegar morgunstund gefur gull í
mund er þreyttum ekki leyft að
sofa á Hólavatni. Sökum mikillar
vöku um nóttina er oft erfitt að
koma skaranum á fætur en þar
sem enginn hefur sérstakan
áhuga á þvi að vera skilinn eftir
hjá draugunum tekst það alltaf á
endanum. Skúrum, skrúbbum,
bónum og höldum svo heim því
þar er best að vera.
-Una Guðlaug Sveinsdóttir