Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 24

20
og var venju fremur ólmur. Á Ólafsvöllum var Mósi inni í hesthúsi um
messuna, og var taða gefin á stallinn. Snerti hann ekki við henni, en skalf
og nötraði eins og hann væri veikur. Því hætli hann samt þegar farið var
að leggja á hann, og reið Johnson aftur á stað heim á leið. En er kom að
vegamótum, ofan lil við Merkurhraun, man hann eftir því, að hann álti
erindi við Guðmnnd bónda i Gislaholti í Holtum, og kemur í hug, að nú
muni hentugastur tími til að aíljúka þvi erindi, þar sem reiðfæri var gott
og Þjórsá á ís. Gerir hann nú lykkju á leið sina og snýr austur að Skeiða-
háholti. Þar bjó þá Jón Bjarnason, er átli Halldóru, systur Höllu konu
Johnsons. Magnús hét son þeirra, þá nýgiftur og átti að taka við búi eftir foreldra
sína árið eftir. — í Skeiðaháholti hafði Johnson orð á því, að frá því hann
sneri þangað, hefði Mósi verið óvanalega tregur, svo hann hefði orðið að
berja hann áfram. Eigi þáði Mósi töðu, er honum var þar boðin, enda
hafði Johnson þar litla viðdvöl. Fekk hann Magnús með sér og fór austur
yfir. Braut var yfir ána, og lá í krók upp á við. — Eftir að Johnson hafði
lokið erindum i Gislaholti, héldu þeir Magnús heimleiðis aftur, og komu
við á Kambi. Sá bær er nærri ánni, og er þeir fóru þaðan, var nær dag-
setri, en heiðríkt veður og tunglsljós. Þá hejnðu menn að Johnson sagði:
»Nú skulum við gæla að því að fara sömu brautinaw. En Magnús svaraði:
»Eg fer beina stefnu á bæinn. Það stendur á sama hvar farið er«. Þeir
konni eigi að Skeiðaháholti um kvöldið. Daginn eftir var farið að leita, og
sást þá á Mósa, þar sem hann var dauður i lítilli vök. Stafur Magnúsar
og vetlingar lágu á vakarbarminum. Yar þá Mósi dreginn upp og var John-
son fastur í istaðinu, eða, að sumra sögn, flæktur í beizlinu. Lik Magnúsar
hefir aldrei fundist.
Þessi saga bendir til þess sama, sem víða kemur fyrir í dýrasögum,
að svo lítur út, sem sumar skepnur óri fyrir dauða sínum.
(Petta er tekið úr sögu Þuríðar formanns af Kambsránsmönnum).
I5ílda oíí níðingsyerkid.
Bílda.
HsLI Jónsson, faðir minn, bjó á Hafursá i Hallormsstaðasókn. Hann
átti bildótta á. Hún var mjög falleg, stór og þykkvaxin. Henni var veitt
sérstök eftirtekt fyrir vitsmuni hennar. Hún var heima við bæ á vorin og