Hljómlistin - 01.10.1912, Blaðsíða 10

8
HLÓMLISTIN.
fusa) í báðo fætur, en þó meiri i hinn vinstri.
— Allar lækningatilraunir urðu árangurs-
lausar. Sótlin elnaði mjög eftir því sem á
vikuna leið, og gat hann lítið sofið og' misti
því rænu við og við. Loksins hljóp drep i
vinstra fótinn og síðan i hinn hægri, og kl.
nálægt 10 að kvöldi hins 25. dags ágústmán.
andaðist hann og var grafinn 3. september;
fylgdi honuni afarmikill fjöldi fólks til grafar
og sýndi það Ijóst, hve mjög þólli sneyðast
við fráfall hans, og hve alment hans var
saknað, enda var það ogeigium skör fram,
því að hann var á seinni tínnim alment
viðurkendur, sem einn hinn þarfasti maður
landi voru, og mönnum var yfir höfuð orðið
ljóst, hve milda þýðingu hann hafði fyrir
oss; en hér fór eins og venjulega fer og
hefir farið, að menn kunna eigi að meta
hina miklu menn sína fyr en þeir annað-
livort eru dauðir, eða hafa að mestu lokið
starfi sínu; og honum gekk eins og hverj-
um þeim, er byrjar einhverjar stórkostlegar
nýjungar og rejmir til að umsteypa gömlum
og rikum vana, að hann varð fyrir sífeldum
mótþróa bæði frá almenningi og einstökum
niönnum, einkum fyrri hluta æfi sinnar.
Þetta hlaut og sérstaklega að koma fram í
voru landi, þar sem menn eru svo fastheldnir
við gamlar venjur og siði, og þar með svo
óþjálir viðureignar, ef slíku skal breyta,
og ófúsir á, að láta undan, nema fyrir lip-
urleik og þolinmæði; þessu hvorutveggju
beitti Pétur einnig þar, sem um sönglistina
var að ræða, jafnframt og hann sýndi dug
og kjark þar sem honum gafst færi á og
þess þurfti við; og einmitt með þeim hætti
vann hann að lokum sigur á öllum mót-
spyrnum, og þelta var J>að sem loks kendi
mönnum að meta hann rélt og sakna lians
eins og annara hinna miklu manna sinna.
ísland syrgir þvi ágætan son, þarsemhann
er, og má með réttu óska sér margrajafn-
ötulla og einbeittra verkmanna, sem hann
var.
Til þess að lýsa enn belur, en hér hefir
gjört verið, skapferli lians og framgöngu,
kemur hér að endingu kafli úr líkræðu
þeirri, er Hallgr. hiskup Sveinsson (þá dóm-
kirkjuprestur), liélt í dómkirkjunni við jarð-
arför hans. — Þá er hann hefði minst á
það, hversu gott tækifæri Pétri hefði gefist
til að efia sönglistina hjá oss, þar sem hann
hafði hæði verið organleikari í dómkirkj-
unni og söngkennari við hinn lærða skóla,
kemst hann svo að orði: »En tækifærið
eitt er ekki nóg til þess að fá það fram,
sem menn vilja; til þess þarf einnig hinn
einlæga ábuga, sem sýni, að manninum sé
full alvara með það málefni, sem hann
herst fyrir, og enginn mun neila því um
hinn framliðna, að liann var hinn mesti
kapps- og áhugamaður í liverju þvi, sem
hann gekk að. Það sem hann vildi, það
vildi hann af alhuga, og það sem honum
var á móli geði, það hhfðist hann eigi við,
því tilfinningar lians voru heitar og örar.
Hann var heitur og hann gat verið kaldur,
en að vera þar mitt i milli, það gat hann
eigi. Þella kom jafnan fram í lífi hans og
gal engum dulist, sem þekti hann að nokkru.
Konu og börnum var hann hinn ástúðleg-
asti og sýndi það í öllu, að hann elskaði
þau sem góður eiginmaður og faðir og yfir
höfuð að tala var hann hinn umhyggju-
samasti og ástúðlegasti heimilisfaðir sem á
varð kosið. Ilann var sannur vinur vina
sinna, tryggur og fastheldinn, einlægur og
einarður i viðmóti, glaður og skemtinn,
þegar hann var í þeirra hóp. Einkanlega
var honum það vel lagið að vera ungur
með ungum; um það geta eigi livað sízt
borið hinir mörgu lærisveinar hans, og þá
aftur sérstaklega þeir af þeim, sem öðrum
fremur sýndu löngun og viðleilni til að færa
sér kenslu hans vel í nyt og höfðu áhuga
á þeirri fræðigrein, sem hann kendi. Hann
var guðrækinn maður og trúmaður og öll
hálfvelgja og alvöruleysi i trúarefnum var
honum mjög andstyggileg; hann áleit það
meiri speki, að trúa með barnslegu hjarta
þvi, sem krislindómurinn kennir oss heldur
en að láta leiðast út á veg efasemdanna og