Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 47

Sigrím á Sunnuhvoli. 41
Hún settist niðr. |>orbjörn snóri sér við, eins og
hann væri að gæta að, hvort það væri þurt þar sem
hún settist. Ingiríðr hafði verið að skygnast heim
að bænum í Grenihlíð, og alt í einu kallar hún upp
yfir sig: »Nei, nei, uei! Hún Fríða hefir þá slitið
sig lausa og er komin inn á miðjan akr. Kýrskömm-
in ! Og Svarthúfa líka ! Nei, nú ætlar mér ekki að
dáina! þær eru ekki lengr heirna hafandi, þeim
veitir ekki af að komast í selið !« — Og án þess að
kveðja þorbjörn eða Sigrúnu, hljóp hún á stað niðr
nllar hlíðar. Sigrún reis þegar á fætr. »Ætlarðu að
fara ?« spurði þorbjörn. »Já«, sagði hún, en fór þó
ekki.
»þér er óhætt að bíða dálítið«, sagði hann, en
leit ekki upp.— «í annað sinn» sagði hún lágt.—»þess
getr orðið langt að bíða.« Hún leit upp og hann
Uka og litu nú hvort framan í annað; en stundar-
korn leið svo, að hvorugt sagði neitt. »Seztu niðr
aftr,« sagði hann hálf-feiminn. »Nei,« svaraði hún
°g stóð. Nú fór að vakna stríðlyndið í honum; en
þá gjörði hún nokkuð, sem hann hafði ekki við bú-
lzt; hún gékk skrefi nær honum, laut að honum,
leit framan í hann og sagði brosandi: »Ertu reiðr við
trdg ?« En þegar hann leit framan í hana, sá hann
hún var með tárin í augunum. »Nci,« sagði hann
°8 eldroðnaði.
Hann rétti að henni höndina, en henni var svo
v°tt um augu, að hún sá það ekki, og dró hann svo
k°ndina að sér aftr. Svo segir hann loksins: »þú
kefir þá heyrt til okkar?« — »Já,« sagði hún og leit
uPp brosandi, en tárin runnu nú enn tíðara af aug-
Urn hennar; hann vissi eklii, hvað hann átti að gjöra-
eða segja, og varð honum ósjálfrátt að orði: »Eg