Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 56

50 Mark Twain:
loksins grátandi til Eðvarðs og sagðist glögglega sjá,
hvað heilög og háleit skyldan byði sér; hún þyrði
ekki lengur að láta leiðast af eigingjarnlegum ósk-
um sjálfrar sín — hún mætti til að giptast »veslingn-
um honum Georg« og reyna að frelsa hann. Hún
kvaðst reyndar vita, að hjarta Eðvarðs mundi bresta
við það tiltæki sitt o. s. frv.; en skylda væri skylda.
Hún giptist þá Georg, og er sjálfsagt, að bæði henn-
ar hjarta og Eðvarðs lá við að bresta. Alt um það
mannaði Eðvarð sig upp og kvæntist annari ungri
stúlku og í tilbót mjög svo elskuverðri.
Báðum hjónum varð barna auðið. María gerði
alt sem hún gat til að frelsa Georg, en það var henni
um mogn. Hann sökk alt af dýpra og dýpra og
seinast misþyrmdi hann jafnvel sinni hjálparlausu
konu og sínurn saklausu börnum. Margir töluðu
um fyrir honum þessu viðvíkjandi; hann tók átöl-
um þeirra hógværlega, eins og væru þær verðskuld-
aðar, en breytti samt ekki háttalagi sínu. Svo
hneigðist hann enn að öðrum lesti; hann gerðist
spilari. Hann safnaði skuldum og tók í pukri pen-
ingalán upp á samlagsins reikning og það svo frek-
lega, að fóetinn kom einn góðan veðurdag og lokaði
búðinni, svo báðir uppeldisbræðurnir stóðu nú tóm-
hentir eptir á strætinu.
Nú var illa komið fyrir þeim og þó varð það
enn verra. Eðvarð flutti með sig og sína upp í þak-
hýsi og leitaði, já, sníkti eptir atvinnu dag og nótt;
en alt saman til ónýtis. Hann varð hlessa þcgar
hann sá, hversu hann var ókærkominn alstaðar, og
hversu lítið mönnum var orðið um hann gefið móts
viö það sem áður var. En vinnu varð hann endilega
að fá sér. Hann sekti þvl sorgina og gremjuna í