Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Side 62

262
Mattli. Jocliumsson:
| IÐUNN
Lúthers, er »einn mót ölluin stóð hann | í ægilegri
höll, | og einn mót öllum vóð hann | á andans sigur-
völl«. Guði sé lol’, hugsaði ég, ekki eru allir íslendingar
aldauða. En til enda sögunnar: Eftir milda orrahríð
varð hlé, og Magnús, sem enn stóð blýfastur í stóln-
um, hóf upp liendur sínar og hrópaði: »Úr jiví ég
enga áheyrn fæ, lirópa ég í neyð minni til þin, þú
eilífi alfaðir, sein úthreiðir hendur þínar allan dag-
inn yfir þverbrotinn lýð!« — Eg heíi gleymt bænar-
orðunum, nema þessum, en efnið var hjartnæm hæn
um fyrirgefning guðs fyrir kirkjunnar svefn og vönt-
un sannleiksástar og djarlleiks í trúnni. »Lát þjóna
þíns orðs leila sannleikans án yíirdrepskapar, svo
hann geri þá frjálsa — frjálsa og fúsa að l'ylgja dæmi
þíns heilaga og hógværa þjóns Jesmc.1)
(Ath. Enn finn ég skriluð þessi orð úr ræðu Magn-
úsar: »Himneski faðir! Þér fel ég hjartans málið
initt, lát það koma til þinna eyrna og dæm mitt
hjarta og hugrenningar. . . . Hafi ég borið sannleik-
anum vitni eftir beztu samvizku, þá vertu minn tals-
maður og leið þetta fólk lil sannleikans viðurkenn-
ingar«).
Undir ræðunni (hæninni) var steinhljóð i salnum,
og féll kvenfólkið í grát, og sá ég að menn þeir er
stóðii nærri mér viknuðu, en aðrir hristust. Og er
M. gekk frá stólnum, reyndu ýmsir prelátar að taka
hann tali, og einn faðmaði hann í þrönginni grát-
andi og heyrði ég liann segja: »Lát mig faðma þig!
hreinskilni þín og einurð ylirgengur mig, og þó hefir
lausnari minn, Jesús, aldrei orðið mér dýrmætari en
á meðan þú afneitaðir honum þrisvar!« Prestur þessi
hét Sveinn Itrún, Norðmaður, stór vexti og mikilúð-
legur; hafði hann ílult ræðu í Frúarkirkju um morg-
uninn og þótti auðheyrt að hann var ákafamaður og
1) Sbr. rilið: »I)et Jjerde Nordiske Kirkeni0de«. 1871.