Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Síða 34

224
Einar S. Frimann:
j IÐCJNN
sá. — Björn föðurbróðir minn, unnusti þinn — hann
druknaði. — Manstu ekki eflir því?«
Hún stóð á öndinni. Kg hélt að brjóstið mundi
springa.
»Druknaður! — Draumurinn! — Enginn draumur!«
Hún tók höndunum um höfuðið og æddi um gólfið.
»Það dimmir! — Öldurnar! — Báturinn!« — Röddin
■var hljómlaus. — Helga var þotin út.
Eg bafði starað á slúlkuna. Eg sá andlitsdræltina
afmyndast. Eg sá augun stækka og verða æðisgengin
og varirnar verða fláar. — IJað var sem skýla dytti
frá augum mér.
Þelta var vitskerta stúlkan!
Svo flaug mér ráð í hug. Eg gekk til hennar.
»Eigum við ekki að syngja?«
»Syngja? — Jú, hvar er sálmabókin?« — Það er
eftir að syngja!«
Svo hyrjaði hún á ,Alt eins og blómstrið eina'. —
En það var ekki lieil hrú í laginu og söngurinn
ramfalskur. Við Björn lilum hvor á annan. Guðrún
húsfreyja kom með kaffl handa okkur Birni. Svo
gekk hún rakleitt til Sigríðar, lagði handlegginn ulan
um liana og sagði:
»Villu koma með mér, Sigga mín.
»Eg verð að Ijúka við að syngja. — Hugsaðu þér
— það heíir gleymst að syngja«.
»Já, Sigga mín. Nú ertu búin að syngja. Við skul-
um koma«.
Þær fóru.
Björn gekk til mín. Hann tók fasl um liönd mína.
»Við skulum koma úl og ganga upp á Kliíið. Það
er svo fallegt útsýni þaðan«.
Við gengum þegjandi. Mig langaði lil þess að segja
eitthvað, en ég fann ekki orðin.
Við námum staðar á há-Klifinu.
»Hér er fagurt«, sagði ég.