Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Síða 51

IÐUNN]
Sjálfsmorðingjarnir.
337
»Verið þér nú ekki að þessu«, sagði Tournicquot
sáttfúslega, »ef ógæfa yðar er svo mikil, að þér getið
ekki borið hana, þá þykir mér fyrir því, að ég fann
mig skyldan til að bjarga yður; en þegar öllu er á
botninn livolft, er engin ástæða til þess, að þér
verðið svona reiður út af þessu; þér getið hengt
yður aftur núna einhvern daginn«.
»Og hvers vegna ætti ég að vera að leggja það á
mig tvisvar?« nöldraði maðurinn. »Hugsið þér yður,
að það sé notalegt að hengja sig? Mér leið afleitlega,
því megið' þér trúa! Ef þér hefðuð reynt það sjálfur,
þá inunduð þér ekki tala með annari eins léttúð um
»núna einhvern daginn«. Því meira sem ég hugsa
um þennan ósvífna slettirekuskap yðar, því meira
gremst mér liann. En hvað hér er dimt! Standið þér
upp og kveikið þér á kertinu — þetta kemur mér í
vont skap«.
»Ég heíi ekkert kerti, ég liefi ekkert kerti«, sagði
Tournicquot ráðaleysislega. »Eg geng ekki með kerti
i vasanum«.
»Það er kertisstúfur á arinhillunni«, svaraði mað-
urinn reiðulega; »ég sá hann, þegar ég kom inn.
Farið þér og þreitið þér eftir honum — leitið þér að
honum! Látið þér mig ekki liggja hér í myrkrinu —
það má ekki minna vera, en að þér látið mér líða
svo vel, sem þér getið!«
Tournicquot stóð ekki á sama um'Tmisþyrmingar-
hótunina, sem liann hafði fengið, og fór að þreifa
sig áfram með auðsveipni; enj ’stofan virtist álíka
stór og lystigarður, og hann komst ekki að kertis-
stúfnum fyr en eftir mikið Jferðalag. í Ijósinu sá
liann mann, sem var hér um bil jafn-gamall honuin
sjálfum; maðurinn liallaðist upp að veggnum og virti
hann fyrir sér með reiðisvip. Nú^kom líka í ljós
snærishönkin, sem gamanleikarinn hafði komið með
handa sjálfum sér; og maðurinn benti á hana.
ldimn II. 22