Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Qupperneq 52

338
Leonard Merrick:
1IÐUNN
»Hvað er þetta? Það var hér ekki rétt áðan?«
»Ég á það«. Tournicquot kannaðist við það með
nokkurum taugaóstyrk.
»Ég sé, að þér eigið það. Hvers vegna farið þér
inn í mannlaust hús með snærishönk, ha? Mér þætti
gaman að fá einhverja skýringu á því! ... Svei mér
sem ég held ekki, að þér hafið komið hingað í sömu
erindum eins og ég! Þetta er nú svo vaxið, að það
er hverjum manni ofvaxið að taka þvi með stillingu!
Þér komið hingað til þess að fremja sjálfsmorð, og
samt eruð þér svo ósvifinn að aftra mér frá því!«
»Jæja«, sagði Tournicquot. »Ég gerði það af með-
aumkun! Það er satt, að ég kom hingað til þess að
fyrirfara sjálfum mér, því að enginn maður hefir
annað eins að bera og ég; en ég komst svo við af
því að sjá þjáningar yðar, að ég gleymdi mínum
þjáningum um stund«.
»Þetta er nú lygi, því að ég þjáðist ekkert — ég
var meðvitundarlaus, þegar þér komuð inn. En hvað
sem því líður, þá eigið þér dáindis skemtileg augna-
blik í vændum, svo að við skulum ekki tala meira
um það! Þegar þér finnið yður hanga í lausu lofti,
þá þykir yður það djöfullegt; þvi get ég lofað yður;
hárin standa beint út í loftið frá hausnum á yður,
og hver blóðdropi í æðum yðar frýs og verð'ur að
sérstökum ísmola! Það er satt, að ekki stendur lengi
á fallinu sjálfu, en það er ekkert smávægilega hrylli-
legt, þegar snærið þrýstir að yður, um leið og þér
sparkið út i loftið. Þér skuluð ekki láta þá blekk-
ingu hughreysla yður, að þelta gerist á einni svip-
stundu. Tíminn dregur yður sundur í logandi háð-
inu, og yður finst ein sekúnda vera eins og stundar-
fjórðungur. Hvað heíir rekið yður til þess? Við get-
um talað nokkurn veginn blátt áfram hvor við
annan, ha?«
»Eg hefi ráðið af að deyja, af því að lífið er mér