Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 32

26
Sigurður Guðmundsson:
IÐUNN
af brjefi, rifnu missiri fyrir andlát hans, ber göfgi hans
vitni. Vinur hans, er vill eigi láta nafns síns getið, gaf
honum 50 krónur, er hann fór til Vesturheims. Brjef-
kaflinn sýnir, hversu hann greiddi:
„ Jeg vil nú ögn skrifta fyrir þjer. Mjerhefir ætíð verið illa við gjafir.
En þegar við skildum síðast, fann jeg, að mátti alls eigi særa þig
með því að neita að taka á móti því, er var gefið af jafngóðum
og einlægum hug og þú gerðir. En jeg þarfnaðist eigi gjafarinnar,
og vildi því, að hún lenti, þar sem hún kæmi sjer betur. Jeg bið
þig því að fyrirgefa mjer, að jeg afhenfi rjett fyrir jólin N. N. 100.00
kr. sem gjöf frá þjer, til þess að liann gæti keypt sjer eitthvað til
jólanna. Þú skilur, að vextir og gengismunur peninga höfðu gert
50 kr. að nálægt 100,00 kr. Jeg sagði N. N. ekkert um það, hvaða
leið þessar krónur frá þjer hefðu komið, því að jeg áleit mjer það
eigi heimilt án þinnar vitundar eða leyfis'1.
Auðskilinn virðist skyldleikur milli næmni Hermanns og
svonefndra dulskynjana hans. Væru þær ekki fólgnar í
því, að skynfæri hans voru — líkt og hann sjálfur að orði
kemst — »næmari fyrir taugaáhrifum« og öllu í um-
hverfi hans heldur en alment gerist?
Segja má, að Hermann hafi drýgt stóra synd á sjálf-
um sjer, hversu hann varði kröftum sínum og hreysti.
Ilt er að níða niður góða jörð. Miklu, miklu verra er
hitt, að sóa kröftum sínum dýrum, sem Hermann gerði,
í hroðann og voðann, herja sem víkingur sjálfur á sjálfan
sig. Gegnir furðu, hve mikið hann mátti bjóða sjer. Þór-
arinn ritar: »Undraðist jeg það oftlega, hversu fljótt hann
náði sjer eftir hina verstu túra«.-------»En oft sárnaði
mjer, hve rík áfengislöngun hans var. Tekur það út yfir
alt, sem jeg hefi þekt í því efni«. Sjálfur þykist jeg engan
mann sjeð hafa svelgja svo ákaflega áfengan drykk sem
Hermann. Hann var næmur á gæði vínsins, sem á önnur
efni. Honum var hjer eigi sjálfrátt. Þessi ágæti stjórn-
andi var að þessu leyti þræll með bandi og helsi. Hann