Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 66

228
Sir Oliver Lodge:
IÐUNN
Jafnvel hér í lífi gefum vér ekki gert oss neina nákvæma
hugmynd um veruleikann, eins og hann er í sjálfu sér;
meðvitund vor um alheiminn fer algjörlega eftir því,
hverju mannssálin getur gert sér grein fyrir; og þessi
máttur til að gera sér grein fyrir hlutunum heldur áfram.
Tilverustigin eru mörg, margir hvíldarstaðir. Miðlungs-
maðurinn er ekki hæfur fyrir hærri stigin enn. Það eru
líka til lægri stig, sem vinir hans vona, að hann lendi
ekki á. En á því stigi, sem hann er hæfur fyrir, vaknar
hann upp. Með því að sýna þjónustusemi, kærleika og
skyldurækt getur hann hafið sig upp á við, eftir því sem
andi hans tekur framförum. Engin takmörk eru fyrir því,
hve hátt hann getur hafist. En það getur og komið fyrir,
að hann verði svo gagntekinn af löngun til að hjálpa
öðrum, að hann stígi niður til neðri heima um stund, til
þess að hjálpa öndunum í varðhaldi, til þess að að-
stoða þá, fræða og hughreysta, þeim sem jafnvel hér í
lífi notuðu ekki það tækifæri, sem þeim bauðst, svo og
þeim, sem lent hafa í enn meiri niðurlæging, í lægri
djúpunum, þeim sem niðurlægt hafa sjálfa sig meira en
alment gerist, annaðhvort með grimdarverkum eða sjálfs-
elsku. En vonlaust er heldur ekki um þá. Þeim er held-
ur ekki synjað um færið á að betra sig. En þeir verða
sjálfir að vilja það og reyna til þess. Þeir verða að
keppa upp á við með baráttu. Areynsla heldur áfram á
öllum stigum. Tíminn sýnist vera undirstaða tilverunnar
þar líka; og eftir nokkurt tímabil, sem er mismunandi
langt fyrir mismunandi einstaklinga, geta þeir losnað úr
myrkurtilveru sinni og komist í samfélag við aðra.
Þeir, sem þegar eru komnir í heima ljóss og lífs og
elsku, geta beint sjónum sínum til hæðanna; þar getur
þeim veizt eitthvað það, sem er skylt því, sem nefnt
hefir verið »alsælusjón«; fyrst um sinn veitist það aðeins