Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 82

244
Á. H.: Oscar Wilde.
IÐUNN
sem sendir ferskt regn sitt jafnt yfir réttláta og rang-
láta, mun hafa sprungur í klettunum, þar sem ég get
falist, og leynda dali, þar sem ég get grátið í þögninni
óáreittur. Hún mun prýða nóttina með stjörnum, svo að
ég geti farið leiðar minnar í dimmunni án þess að hrasa,
og senda vindinn yfir slóð mína, svo að enginn geti
rakið feril minn mér til meins. Hún mun lauga mig í
stórum vötnum og lækna mig með beizkum grösum*.
Við vitum að stóru draumarnir rættust aldrei. Af upp-
reisninni varð ekki neitt, á meðan Wilde lifði. Háðglott
hugleysisins reyndist honum ofjarl. Það er eitt þeirra
máttarvalda, er jafnvel guðirnir berjast við án árangurs.
En kannske fann hann að lokum friðinn í faðmi náttúr-
unnar og lækningu sjúkri sál sinni, enda þótt hann hefði
tekið þann kost að fela sig í miðri mauraþúfu stórborg-
arinnar. Hver veit?
A. H.