Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Síða 70

260
Lifandi kristindómur og ég.
IÐUNN
bjó um eilt skeið á bæ þeim, er Sævarhólar hétu. Sá
bær stóð á flatlendi milli tveggja jökulvatna, all-langt
frá öðrum bæjum: í landareigninni voru hólar nokkrir,
og þar þóttust menn stundum sjá huldufólk. Steinunn
hafði unglingsstelpu, sem ég vil ekki nafngreina, því að
ég veit ekki betur en hún sé enn á lífi. Hún lagði
það í vana sinn að lemja utan hólana og fara háðung-
arorðum um huldufólkið. Stelpan var iðulega átalin fyrir
þennan ósið, en hún hélt uppteknum hætti eftir sem áður.
Kvöld eitt að sumarlagi var stelpa þessi send að
sækja kýr skamt frá bænum. En kvöldið leið svo, að
hún kom ekki aftur. Hennar var leitað, en fanst hvergi.
Þó er landslagi þannig háttað á Sævarhólum, að talið
var óhugsandi, að stelpan hefði getað vilst. Svo liðu
nokkrir dagar, að mig minnir. Þá var það kvöld eitt,
þegar Steinunn er háttuð, að hún heyrir ekka og stunur
á baðstofuglugganum. Leit hún út í gluggann og sér þá
stelpuna liggja í gluggatóftinni aumlega á sig komna.
Steinunn fer á fætur og kemur stelpunni inn. Er hún
mjög þrekuð og segir sínar farir ekki sléttar. Kvöldið
sem hún fór að heiman, kvaðst hún hafa gengið fram
hjá einum hólnum, er hún hefði oft lamið utan. Þá
hefðu opnast dyr á hólnum og út hefðu komið tvær
konur, er hefðu dregið sig harðri hendi inn í hólinn.
Önnur þeirra hefði verið mjög heiftúðug og hefði hún
lúbarið sig, en hin hefði reynt að milda málstað sinn og
draga úr höggunum. Verri huldukonan hefði ekki viljað
sleppa sér út aftur, en sú, sem henni virtist vera blíðari
á manninn, hefði reynt að fá hana til að láta sig lausa,
enda kvaðst hún hafa hrinið og hljóðað svo hátt, að
þær hefðu engu tauti við sig komið og loks hent sér
út úr hólnum. Eftir þetta lagði stelpan þann ósið niður,
að storka huldufólki. Þessi saga er fræg um alla Austur-