Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 82

240
KIRKJURITIÐ
en bergmál af skoðunum annarra, helzt útlendra manna, sem
þeir treysta meir en sjálfum sér í svipinn til að hafa ein-
hverja skoðun. Þetta kemur t. d. fram í grein Gunnars Bene-
diktssonar, fyrrum prests, sem hreinskilnislega viðurkennir,
að hann hafi enga lífsskoðun, en sé bara kommúnisti. Stað-
festir grein hans þetta fullkomlega. Aftur á móti skjátlast
honum mjög í því, er hann getur ómögulega fundið (á bls.
78), að hann hafi nokkru sinni lifað í trú, því að Gunnar hefir
alla tíð verið trúmaður mikill. Þegar hann þjónaði kirkjunni,
trúði hann á Guð almáttugan, en nú trúir hann aðallega á
„Bóndann í Kreml,“ og þarf til þess ekki svo litla trúarhæfi-
leika. Að vísu mundi það áður fyrr hafa verið talin villutrú,
að hætta að dýrka skaparann, en fara í stað þess að dýrka
skepnuna. En trú er það engu að síður, þó lágt sé á henni
risið. Segir hann, að nú sé það „runnið upp“ fyrir sér, að
„bölvaldur mannlífsins muni ekki eiga rót sína í andlegu ásig-
komulagi mannkynsins," heldur eigi hinar andlegu veilur
rætur í félagslegu efnahagsástandi. Þessi speki, sem er hrein-
ræktuð efnishyggja, er þá trú Gunnars nú sem stendur, því
að lífsskoðun hefir hann enga samkvæmt sjálfs sín vitnis-
burði, og hefir aldrei haft. Og ekki hefir hann heldur skilið
þetta, því að hin rökfræðilega undirstaða Marxismans segir
hann að sér hafi ævinlega legið í léttu rúmi. Hér er því um
að ræða algerlega trúarlega afstöðu í versta skilningi þess
orðs, það er að segja: sauðtrygga og gagnrýnislausa gleypi-
girni þess, sem í hann er látið af postulum Stalíns. Öllu því
er rennt niður í sælli hrifning! Er þá eigi að undra, þó að
ályktanir hans verði jafnöfgafullar og fáránlegar og í ljós
kemur í niðurlagi greinarinnar, þar sem hann virðist
ímynda sér, að „lygin sé orðin æðsta lífshugsjón hávaðans af
æðstu menntastofnunum heilla þjóðfélaga, þar á meðal sumra
hinna voldugustu hér á jörðunni," og að opinberar frétta-
stofnanir og allur þorri blaða hér og erlendis eigi sér „ekkert
annað takmark en að veita sem falskastar hugmyndir um
alla þá hluti, sem mestu varðar (þ.e. kommúnismann.)“ Þessir
afneita ekki sínum meistara, þótt öndvert blási! Þrátt fyrir
hina ægilegu siðspillingu vestrænna ríkja, vonar Gunnar að
verða sjónarvottur hinna dásamlegustu hluta, þegar sælu-
ríki kommúnista rennur upp.