Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 84

242
KtRKJURITIÐ
Gunnars, sem ég var áðan að brosa að með sjálfum mér.
Þarf þá röksemdaleiðsla vorrar blessuðu kirkju að vera jafn
voluð og bágborin? Þarf hinn trúaði maður alltaf að sverja
af sér alla lífsskoðun, neita sér um að nota skynsemina, en
trúa bara í blindni, því, sem í hann er látið? Svo segir spá-
maðurinn Dungal: öll trúarbrögð hafa ævinlega heimtað
eina fórn á altarið: Skynsemina! Kannske að eitthvað sé
hæft í þessu? En ég hefi aldrei skilið kristindóminn svo, að
endilega þyrfti að fórna skynseminni fyrir hann. Ég hefi
einnig haldið, að menn gætu verið með fullu viti, þó að þeir
væru trúaðir. Hins vegar þykir mér það ofrausn að halda fram,
að hin kennandi kirkja, þ. e.: prestamir, séu óskeikulir eða
tali þá sérstaklega fyrir munn Guðs, er þeir sleppa allri
gagnrýni og trúa í blindni á bókstaf Gyðinga. Kaþólsk kirkja
miðaldanna gat trúað þannig, og slíkt hið sama gera ýmsir
grunnfærir trúarflokkar, enn þann dag í dag, eins og t. d.
kommúnistar, sem trúa öllu, sem þeim er úthlutað úr vizku-
brunnum Stalins. En það þýðir ekkert að bera svona fjar-
stæður fram fyrir vitiborið fólk. En kannske skil ég ekki
dósentinn rétt? Enn síður skil ég hitt, hvar ábyrgð mannsins
á sínu eigin lífi byrjar og endar, ef maðurinn ræður engu um
það, hvaða sannleika hann aðhyllist.)
Þetta segir Guð: „Svikult er hjartað og framar öllu spillt
er það!“ Maðurinn „er krypplingur, afskræmi, karikatur sjálfs
sín, eiginn böðull og bölvaldur. Hvemig stendur á því? Því
verður ekki svarað. Allar tilraunir til að skýra það enda í
vegleysu. En hinn heilagi segir í orði sínu: Sökin er þín, þú
ert fallinn, glataður sonur.“ (Ekki neitar höfundurinn, að
Guð hafi skapað manninn, þó svona afleitlega hafi tekizt til
með hjartað. Það ætti að vera nokkurt viðfangsefni fyrir
trúfræðing, að reyna að gera sér grein fyrir þessu syndafalli
mannsins.) Guð á í langri og mæðusamri baráttu að komast
til yfirráða í sköpunarverki sínu.' (Mikið hvað þessir ger-
spilltu óþekktarormar, mennimir, megna móti skapara sínum,
og er fjandinn líklega með í spilinu!) Þó er úrslitasigur unn-
inn fyrir 19 öldum með krossfestingu Krists. Síðan er mann-
lífssagan eins og afturbati sjúks líkama, sem í leyndum hefir
fengið grundvallaraðgerð. (Ósköp gengur þó afturbatinn seint!
Manni skilst, að ástandið eigi jafnvel eftir að versna ennþá.