Kirkjuritið - 01.04.1955, Blaðsíða 30

172
KIRKJURITIÐ
skoðanir fyrri tíðar manna getur ekkert bundið oss, nema
vaninn einn. Kringum það verður aldrei komizt, að heimsslit
og endurkoma gerðust ekki með þeim hætti, sem Jesús boðaði
og vænti. En þó að vér komumst að þeirri niðurstöðu, að hann
hafi að þessu leyti verið barn síns tíma, þá er persónuleiki
hans þó svo stór í þessari trú, fórnarlund hans og miskunnar-
lund svo mikil, glöggskyggni hans á það, hver verða ættu
grundvallarlög og einkenni hins komanda ríkis og hverjir væru
hæfir inn í það að ganga, að samt hlýtur hann um alla tíma
að verða andlegur drottinn vor.
Hollusta við sannleikann í þessu máli er jafnnauðsynleg og
alls staðar annars staðar. Það er lítil trú, sem kveinkar sér
við að játa óhrekjandi staðreyndir. Það, að halda dauðahaldi
í úreltar skoðanir, eftir að vér vitum að þær eru blekkingar,
hjálpar engum. En sannleikurinn verður ævinlega til ávinnings,
hversu erfitt, sem vér eigum með að sætta oss við hann.
Guðsríkisboðun nútímans.
Skoðun nútímaguðfræðinnar á eðli guðsríkisins og skilyrð-
unum fyrir komu þess skapar viðhorf í andlegum efnum, sem
áþekkt er því, er áður var í frumkristninni. Aftur, eftir alda-
raðir, er guðsríkið orðið að lifandi veruleika í hugum manna,
ríki, sem unnt er að trúa á. Og mannkynið er aftur tekið að
skilja, hvað það raunverulega þýðir.
Enn getum vér litið svo á, að Jesús sé stofnandi ríkisins
með þeim sterku áhrifum, sem kærleiksandi hans kom til að
hafa á örlög heimsins og með sinni hetjulegu kærleiksfórn.
En vér megum ekki lengur vaða í þeirri villu, eins og kynslóð-
irnar á undan oss, að halda að oss höndum og vænta þess, að
guðsríkið komi af sjálfu sér og án vors tilverknaðar, við enda-
lok tímanna. Hver stund, sem vér lifum, krefst þess, að vér
vinnum með meistaranum og í anda hans. Hið ægilega ástand
nútímans sýnir oss, að ef vér ekki tökum sinnaskiptum og
vinnum með ugg og ótta að því, sem guðsríki heyrir til, mun-
um vér farast. Við oss blasir tortíming, ef lengra verður haldið
eftir leiðum guðlausrar efnishyggju.
Spurningin, sem allt veltur á, er sú, hvort mannkynið vill
nota þá krafta, sem vísindin hafa lagt því í hendur, til ham-
ingjusamlegra hluta eða fjandskapar og eyðileggingar. Eins