Kirkjuritið - 01.06.1972, Síða 23

a Þig sem prest vegna sögu sinnar?
Jú. — Hann orkaði þannig á
^'S, að mig langaði þangað I upp-
L_i- Ég hugsaði ekkert um peninga
,• Ég vissi, að þetta var frekar
^Vrf brauð. Mig langaði ekki að vera
aupstaðarprestur. Ég kveið fyrir
jarðarförunum, hélt, að sífelldar
i_arðarfarir hefðu lagzt dálítið þungt
a mig. — Jú, viss helgi hvílir yfir
aurbœ. Og þarna var á seinni árum
^aiksstraumur um sumarið, sérstak-
69a eftir að nýja kirkjan kom. Ég
rnan eftir dögum, þegar varla var
^atfriður. Það var mjög ánœgjulegt
a® sýna fólki, þar á meðal útlending-
þessa fallegu kirkju, sem margir
áðust að. Ég tel, að vel hafi tekizt
UlT| freskuna og glermálverkin, sem
S|$ar komu. Þar lögðu margir góðir
l?enn hönd að verki, ekki sízt Loftur
iQrnason. Hann gerði mikið fyrir
klrkiuna.
IV.
gróska eða visnun í
'sl6nzkri sálmagerð? — Um
s°fnaðarsöng — Og nýja
sálmabókin
Ég hef nú ályktað sem svo, að
r°ska vœri og hefði verið í sálma-
er hér á landi frá síðustu öld, þótt
^sir telji annað. Er það röng álykt-
Oft hefur kveðið við í eyrum
þagUrri: --^essi sálmakveðskapur, er
ekki steindauð skáldskapar-
sátrn^ ^r^'r n°kkur maður orðið
' —- Þannig hafa mennta-
menn og meira að segja hámennta-
menn spurt mig. — En hvað gerist?
— Þegar við förum að athuga þetta,
berst geysimikið af sálmum. Það
reynast vera ógrynni af þeim í tíma-
ritum og blöðum. Það er sem sé
miklu meira ort af sálmum — og
þó kannski öllu fremur andlegum
Ijóðum, heldur en nokkurn gat órað
fyrir. En þess ber að geta, að við
eigum sennilega engin stór sálma-
skáld nú. Það er ekki hœgt að bera
nútíðina neitt saman við nítjándu
öldina, sem var eitt mesta blóma-
skeið okkar í sálmakveðskap. Mín
skoðun er þessi: Við eigum nokkra
menn, sem yrkja laglega sálma.
I trúnaði spjöllum við sitthvað
fleira um einstaka sálma og höfunda
í Eskihlíð. Séra Sigurjón telur fullmik-
ið að tala um grósku í sálmagerð í
nútímanum. Síðan snýst talið að safn-
aðarsöng, hvort hann muni í framför
eða afturför. Og séra Sigurjón hefur
orðið:
— Ég hef trú á, að hann sé í
framför, en ekki afturför. Ég man
eftir því, þegar ég ólst upp í Fljóts-
hlíðinni, að það kom bara aldrei fyrir,
að einn einasti maður syngi 1 sínu
sœti. Og það kom aldrei fyrir á mín-
um fyrri prestsskaparárum. Það var
þó aðeins farið að bera á því á síð-
ari árum. Ég hef þá trú, að hinn
almenni söngur í kirkjunni sé einmitt
að byrja að aukast og muni aukast
til muna.
En það er svo með kórana, að
þótt þeir hafi blessun í för með sér,
þá gera þeir í raun og veru líka
dálitla bölvun að því leyti, að þeir
mynda nokkurn vegg milli kórs og
117