Kirkjuritið - 01.04.1975, Qupperneq 12

Hjá englum
er ekkert tóm
Gömul helgisögn frá miðöldum segir
frá manni einum, sem ekki vildi trúa á
tilvist engla. Alex Johnson biskup sagði
hana svo:
Guð vildi gjarna gefa þessum efa-
semdamanni dálitla viðvörun. Því sendi
hann dag nokkurn engil niður til aðslást
í för með manninum, er hann var einn
á skógargöngu. Engillinn fylgdi honum
fast og gekk við hlið hans um skóga
og engi.
Maðurinn skildi, að þetta hlaut að
vera engill, því að hann gat bæði séð
hann og rætt við hann og komst því í
dálitlar kröggur. Að nokkurri stund lið-
inni hresstist hann þó nokkuð og sagði
við engilinn: — Þú ert nú ekki mjög
raunverulegur, svo að ég hef þá á réttu
að standa þrátt fyrir allt.
— Hvernig þá? svaraði engillinn.
— Jú, þegar við komum að trénu,
sem hafði fallið þvert yfir götuna, varð
ég að klöngrast yfir það með mestu erf-
iðismunum, en ég tók eftir, að þú gekkst
bara þvert i gegnum það. Og einmitt þar,
sem stór steinn lokaði götunni, varð ég
að taka á mig krók, en þú gekkst bara
beint í gegnum steininn. Þú getur þá
ekki verið raunverulegur?
— Tja, sagði engillinn, ég held ég
muni það frá því að við gengum yfir
mýrarnar þarna fyrir handan, að þar voru
nokkrir þokubólstrar. Þú gekkst beint i
gegnum þokubólstrana. Það var dálítið
athyglisvert.
— Að sjálfsögðu, anzaði maðurinn, ég
gat gengið gegnum þokubólstrana,
vegna þess að ég er úr miklu þéttara
efni en þokan.
— Einmitt, sagði engillinn. Það er
þess vegna, sem ég geng í gegnum tré
og steina. Ég er úr miklu þéttara efni.
Og, bætir biskupinn við, steinn er að-
allega tómið á milli sameindanna. Hjá
englunum er ekkert tóm. Þar er allt andi.
En Guð gaf mér trúna eftir því, sem
ég óx og fann þörfina á frelsara og
Drottni. Þetta samtal getur t. d. ekki
þvingað neinn til að trúa á Jesúm, en
biðji einhver Guð, þá trúi ég því, að
Guð muni einhvern dag vekja þá trú
til lífs í honum. Og þá verður mikil
breyting. Þá verður honum Ijóst, að
þetta gerbreytir öllu lífi hans. Þá verð-
ur það, að Jesús er lífs, ekki einungis
vitneskja um eitthvað, sem gerðist,
heldur játning einstaklings. Þá erum
vér komin í ný tengsl, — Jesús lifir
og vér eigum að lifa, — og í þeim
verður jafnt fortíð vor, framtíð og nú-
tíð ný.
— Hver er sú nýja framtíð, sem þér
sjáið í skuggsjá?
— Það er eigin upprisa vor. Með
Jesú er sem sé upprisa dauðra
hafin. Jesús var hinn fyrsti, en síð-
an eigum vér öll að fylgja honum.
Alltof margir kristnir menn nema
staðar við það, hversu indælt sé að
lifa hér á jörðu og vita að Jesús lifir.
Það er vissulega satt, en Biblían
skundar áfram. Upprisa Jesú frá dauð-
um er ný sköpun jafn róttæk og þá,
er Adam reis upp af moidu. Með upp-
risunni er ný öld runnin.
Það var margháttuð reynsla í stríð-
inu, sem lauk því upp í huga Johnsons
biskups, að upprisa Jesú væri fyrsta
skrefið í upprisu hans sjálfs. Hann ját-
ar íhugull, að þetta hafi ekki skipt
hann jafn miklu máli á fyrstu prests-
árum sem vitundin um að lifa með
Jesú hvern dag. En það er e. t. v. eðli
hinna ungu að vera einkum með hug-
ann við nútíðina.
10