Kirkjuritið - 01.04.1975, Qupperneq 35

sá einn, sem trúir, upplifir þessa opin-
berun. Hinn ekki. Og jafnvel þeim, sem
trúir, er Guö eftir sem áður óskiljan-
le9ur leyndardómur. Svo tvíbent er op-
inberun hans, aö enginn fær numið
hana að fullu. Verður nú nánar vikið
að því efni.
V.
Má vera, að einhverjum virðist fjórði
Þáttur þessa spjalls nánast einkennast
af áeittrúarstefnu (Píetisma) með lítils
háttar tilveruguðfræðilegu ívafi. Sú at-
áugasemd væri ekki öldungis út í hött.
*7n vera má, að héðan í frá kveði við
úlveruguðfræðilega tóna, er meirsverja
si9 í ætt sína.
Sá maður, sem hlustað hefur á
^uðs orð með þeim hætti, sem ég nú
^sti’ skyldi hann vera hólpinn, — frels-
aður — [ ejtt skipti fyrir öll? Skyldi
hann hafa öðlazt hlutdeild í Guðs ríki,
svipað og maður kaupi sér byggingar-
í Breiðholtinu?
Nei, — 0g aftur nei. i) Guðs ríki er
ekki eign, sem maður fær að gjöf eða
kaupir á hagstæðu verði og á síðan.
Guðs ríki er „viðburður“. Það er „í
nánd.“ Það „kemur" — í sífellu. Opin-
áerun Guðs í orði Heilagrar Ritningar
er heldur ekkert, sem gerist í lífi
manns í eitt skipti fyrir öll. Ég ætla
raunar, að sá sem einu sinni hefur
uPplifað þá opinberun, efist ekki fram-
1) MB: Hér er talað um hjálpræði — frelsun
sem tilverustaðreynd, — ekki sem fyrir-
heit eða „ávisun", sbr. skírnina, — ekki sem
..verk Guðs“ í „forensiskum" skilningi.
ar um það, að hún stendur mönnum
ævinlega til boða. En hann getur hins
vegar hæglega týnt niður þeim „and-
ans andardrætti," sem áður tengdi
hann Guði í persónulegri trú. Hann
getur hrökklazt yfir á annan tilveru-
grundvöll og minnzt hins fyrra með
söknuði eða hatri eftir atvikum. Og
þótt hann nú ekki beri svo langt úr
leið, kunna að sækja að honum sterk-
ar efasemdir eða jafnvel örvinglan
varðandi stöðu hans sjálfs andspænis
þeim Guði, sem hann þrátt fyrir allt er
bundinn heitri persónulegri trú. Loks
munu allir þeir, sem trúa, þekkja hvort
tveggja, efasemdir og sviptingar ýmiss
konar, þótt ekki sé örvæntingin þrúg-
andi.
Persónuleg trú er ekki áþreifanlegur
hlutur, eins og lindarpenni, sem menn
eiga vísan í vasa sínum og geta jafn-
vel dregið upp og sýnt öðrum. Lifandi
trú er hluti af persónuleika lifandi
manns. Lifandi maður á í ævilangri
baráttu við dauðann. í hvert sinn sem
hann nærist, er þessi barátta háð.
Sama máli gegnir um lifandi trú. Hún á
ævilangt í höggi við andstæðu sína,
— efann, afneitunina, örvæntinguna.
Einnig hún þarf á stöðugri næringu að
halda, — tilbeiðslu, — þakkargjörð,
— og opinberun Guðs í Heilagri Rltn-
ingu.
Trú án efa hef ég aldrei kynnzt,
hvorki af eigin raun né af sögusögnum
annarra. Trú án baráttu væri tæpast
trú. Henni mætti fremur líkja við mein-
loku. —
Að jafnaði opinberast Guð engum í
orði sínu í eitt skipti fyrir öll. í hvert
sinn sem einstaklingur lýkur upp Biblí-
unni með því hugarfari, sem áður var
33