Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 34

var í sjálfu sér bæði hlægilegt og
raunalegt, en þó hefði ekki verið neitt
sérstakt við það að athuga nema
vegna hins einkennilega innri Ijóma,
sem stafaði af ásjónu hans í gegnum
hið tötralega útlit, og þá innilegu lífs-
gleði sem hann augsýnilega bjó yfir.
,,Ég er ekkert nema gleði,“ sagði
hann, ,,olo chara-olo chara“, aftur og
aftur í ræðu sinni. „Hefði ég nokkra
ástæðu til að segja það, ef það væri
ekki satt?“
Hér var um röksemd að ræða, sem
ekki var þægilegt að mæla á móti.
Hvað gat komið þessum manni, eða
öðrum, sem voru líkt skapi farnir,
til að tala á þessa leið, ef þeir voru
ekki fullkomlega einlægir? Menn segja
að vísu sitt af hverju um sjálfa sig,
sem ekki er hægt að taka alvarlega,
jafnvel þótt þeir trúi því sjálfir, að þeir
séu að segja satt, þegar þeir telja
raunir sínar eða miklast af afrekum
sínum. En þegar menn, að athuguðu
máli, staðhæfa hiklaust, að þeir séu
hamingjusamir og að þeim líði á allan
hátt vel, þá er það bæði fráleitt og
gagnslaust að þykjast vita betur.
„Þegar sólin hleypur á himinbogan-
um, þá fagnar hún eins og ungur mað-
ur, sem hraðar sér á fund unnustu
sinnar," hélt Awakum áfram ræðu
sinni, „eða svo segja þeir Davíð og
Barúk. Stjörnurnar eru glaðar, þær
Ijóma af fögnuði, hver á sínum stað.
Drottinn kallar á þær, og þær svara:
„Hér er ég.“ Þær kasta Ijósi á veg-
ferð skapara síns með fögnuði. Gleði
Guðs í himingeimnum heldur allri
sköpun í skefjum, og innan sinna tak-
marka. Gleðin heldur skaparanum og
sköpunarverkinu hvoru að öðru, en
þunglyndið sundrar þeim. Ég fagna
því, að ég get glaðst í þér, segir '
sálminum. Gleðin er sambandið við
Guð, einingin í og með honum. Mað-
urinn er skapaður til að fagna, en ekki
til að hryggjast, til að hlæja, en ekki
til að gráta. Hversvegna eru falsguð-
irnir gleðisnauðir, en hinn sanni Guð
uppspretta gleðinnar? Trúið mér, fals-
guðirnir heimta borgun fyrir hverja
„gleðistund", sem þeir veita mönnuni'
En gleðin í Guði kostar ekkert. Ég 9ei
t. d. ekki goldið hana, því að ég e
ekkert til í þessum heimi. Það er ekki
aðeins ég, sem tala á þessa leið-
Bræður mínir víðsvegar, sem eiga ekk-
ert nema Guð, tala nákvæmlega eins
og ég. Þannig tala allir, sem eru fullir
af fögnuði Drottins."
Þannig mælti þessi einkennileð1
maður. Hann talaði ört, skýrt og skipU'
lega með tilhlýðilegum áherzlum-
Stundum greip hann svo þétt um stól'
bríkina, að hvítir hnúarnir eins °9
skárust upp úr gulu skinninu á hönd'
um hans. Hann hélt áfram og m®K'-
„Sú var tíðin, að einnig ég var hrygð'
ur, feiminn, sárþjáður af smæðar-
kennd, tómleika og þunglyndi. En Þa^
er löngu liðin tíð. Nú þekki ég aðeins
gleðina."
Við komumst síðar að því, að hann
hafði dvalið tuttugu ár á stað, seíT1
nefnist Emería, í hellisskúta á suður'
hlíð Fjallsins helga. Sem sagt, hann
var alinn upp og menntaður í eýð'
mörkinni. Barnaskólanámi hafði hann
ekki lokið í æsku sinni, og aldrei síðan
setið á skólabekk. En nú virtist hann
hafa heilt bókasafn á minnisspjöldurTI
sínum.
192