Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 42

jarðheimi „helzt blessun valda“?
TímaritiS í heild er öllu öðru fremur
svar séra Björns við þeirri spurningu:
Frumnauðsyn jarðar er „himinn" —
fagnaðarerindi Jesú Krists.
Meginþáttur í skapgerð hins látna
prests var hreinskilnin. Víst var hann
um sumt mjög sérkennilegur maður.
Átti því ekki allra skilning. Að dómi
þess, er þetta ritar, var hann vitur
maður og góður.
Hann andaðist á Akureyri 29. sept-
1975. Útför hans var gerð frá dómkirkj-
unni í Reykjavík hinn 10. október.
Friðrik A. Friðriksson.
Höfundur kristindómsins
Á þessu stigi málsins er mikilvægt að gera sér grein fyrir því, að hinar
ýmsu frásagnir af því, er Kristur birtist lærisveinum sínum upprisinn, hafa
allar eitt atriði sameiginlegt, þótt mismunandi séu I guðspjöllunum fjórum
og örðugt sé ef til vill að samræma þær svo vel sé. Þær fjalla greinilega
ekki um neins konar óljósa eða dularfulla reynslu, heldur einkennast af
því að Kristur er þekktur attur. Og það er ekki hægt að kannast við hann
aftur, sem menn hafa aldrei þekkt eða séð. Þetta, að muna eftir og þekkja
aftur kunnuga persónu, er því einkenni þeirrar trúar, sem varð til þess,
að guðspjöllin voru skrifuð. Minni „sjónarvotta og þjóna orðsins" var
vitanlega alveg ferskt sökum þess hve skammt var um liðið. En nú var
varpað á minningu þeirra Ijósi þeirrar uppgötvunar, sem gerði þá furðu
lostna í fyrstu: leiðtoginn, sem þeir höfðu talið horfinn fyrir fullt og allt,
hafði nú borið sigurorð af sjálfum dauðanum með þeim hætti, sem varð
að sama skapi óútskýranlegur sem hann var óvefengjanlegur. Þeir trúðu
því, hvort sem aðrir gerðu svo eða ekki. Nýju Ijósi hafði verið varpað á
atburðina. Guðspjöllin greina þannig frá staðreyndum, sem menn höfðu
fest sér í minni. En þau segja frá þeim í Ijósi þess, sem síðar gerðist:
upprisurinar. Barnaskapur er að ætla, að þetta falsi frásögnina eða færi
hana úr lagi, nema auðvitað að ráð sé fyrir því gert í upphafi, að þessi
trú hljóti að vera staðleysa.
Sjá bls. 213
200