Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 13

JÓLASVEINN.
13
ógæfu og mótlætis. Því bið ég yður nú að taka við
bók þessari og lesa hana, ef ske mætti, að einnig
þér leiddust við það á rétla veginn, sem nú er gleði
mín og unun, þólt ég því miður kæmist alt of seint
inn á hann«.
Hér þagnaði hinn dauðvona maður og leit í kring-
um sig. Voðalegt leyndarmál lá honum á hjarla og
píndi hann auðsjáanlega. Hann langaði til að létta
því af samvizku sinni, en blygðaðist sín hins vegar
fyrir að játa brot sitt. Hann átti í baráttu við sjálfan
sig um það, en þessi barátta slóð að eins skamma
stund. Hann mændi augum sínum til liimins, og það
skein út úr augum hans, að hann gaf sig nú alveg
Gnði á vald með alt sitl og fékk krafta að ofan til
þess að vinna bug á sjálfsþótta sínum og játa synd
sína lireinskilnislega og afdráttarlaust. Síðan lók hann
til máls aftur og skýrði lækninum með lágum rómi
frá syndalííi sínu og óguðleika. Lauk hann þeirri
voðalegu lýsingu með því að skýra frá, að hann hefði
í ölæði tekið barnið sitt, — fjögra ára gamlan son,
sem soltinn bað um brauð, — og fleygt því í sjóinn.
»Guð minn góður! Skyldi það vera mögulegt?«
hrópaði liinn ungi handlæknir, sem með athygli hafði
hlýtt á sögu hins deyjandi manns, og það því meir
sem lengra leið á söguna. »Segið mér«, mælti hann
og tók í hönd gamla mannsins, »hvar á strönd Eng-
lands gerðist þetta, sem þér skýrðuð frá nú siðast?«
»Á ströndinni milli .Norwich og Yarmouth«, svar-
aði gamli maðuiinn fullur undrunar, því að hann
skildi ekkert í, hvað gekk að lækninum.
»Og hve langt er nú síðan þetta gerðist?« spurði
bann enn fremur.
»Hér um bil 23 ár«, svaraði sjúklingurinn.