Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 14

14
JÓLASVEINN.
»Og hét drengurinn ekki Jakob?« spurði læknirinn
með öndina í hálsinum og fölur sem nár.
»Jakob! Jú, það hét hann«, svaraði sjúklingurinn
og vissi sýnilega ekkert, hvaðan á sig stóð veðrið.
»Blessaðu son þinn, faðir minn!« mælti ungi mað-
urinn og féll á kné við rúmstokkinn hjá hinum
deyjandi manni. »Blessaðu son þinn áður en þú
deyr! Þetta er alt frá drotni. Honum liefir þóknast
að haga því svo, að við skyldum fá að sjást aftur
og ég fá að vera vottur að afturhvarfi þínu«.
Gamli maðurinn þagði lengi. Hann gat auðsjáan-
lega engu orði upp komið og vissi ekki, livort hann
mátli trúa augum sínum og eyrum eða hvort hann
var að dreyma fagran, indælan draum. Um siðir
fékk hann það vald yfir sjálfum sér, að hann gat
spurt hinn unga lækni um það, sem liann myndi
frá barnæsku sinni. Og við það hvarf allur eíi burt
úr sálu hans. Hann sá nú, að það gat ekki annað
verið: Ungi maðurinn, sem stóð frammi fyrir honum
og hafði lijúkrað honum með svo mikilli alúð, þótt
hann vissi, hver endir mundi verða á sjúkdómi hans,
maðurinn, sem allir á skýpinu elskuðu og virtu svo
mikils, — hann var einkasonur hans! Og brennheit
runnu gleðitárin niður eflir kinnum hins deyjandi
manns, sem með brestandi augum og bljúgum rómi
hvíslaði í innilegri bæn:
»Nú lætur þú, drottinn! þjón þinn í friði fara!«
Þetta voru síðustu orð hans. Nokkrum augnablik-
um síðar skildi liann við í faðmi sonar síns.
Þessi óvænti en dásamlegi viðburður fékk svo
mjög á hinn unga lækni, að liann sköminu seinna
sagði skilið við læknisstörfin lil þess að gerast boð-
andi Guðs orðs. Og því var það mörgum árum