Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 37

37
rólega, „en þjer komnS ekki, nú kem jeg til að
sækja yður, móðir yðar er hættuiega veik. Veslings
stúlka þjer viijið þó víst kveðja hana móðuryðar."
Helga hrökk við. Gat }að verið. Uss, liann
hann var bara að hræða hana! Hann er sí og æ
með þessar alvöru grillur.
„Jeg kem bráðum," sagði hún svo kuldalega.
„Fyrst þjer viljið ekki komas<rax„ segir hann
í einbeittum róm, „þá verð jeg að segja yður sann-
leikann; móðir yðar liggur fyrir dauðanum, hún
fjekk ákafan blóðspýting, sem lilýtur að gjöra skjótan
enda á lífi hennar. En við ykkur hin vildi jeg
segja að það er mikill munur að koma í háværa
dansglauminn ykkar frá sjúkra beði deyjandi manns.
Vesiingarnir ykkar, þið eruð að eltast við heimsku
og hjegómaglingur sem heimurinn hampar framan í
ykkur! Haldið þið, að þið dansið burt úr ykkur
lifsleiðindin, sem kvelur ykkur, þrátt fyrir hlátia-
sköllin í ykkur. Nei, lífsgleðina finnið þið ekki
hjer. Hver haldið þið að geti dansað burt frá hel-
kaldri greip dauðans? Sú stund kemur að dauðinn
ber að dyrum hjá þjer ungi maður og unga stúlka,
sem núna leikið ykkur með dansi og gauragangi
heimsbarnanna, og þá færi betur, að væri hljóðara
í kringum ykkur en nú.“
Lækmirinn var farinn. Fólkið stóð þegjandi og
horfði hvað á annað.
„Hann er vitlaus," sögðu sumir, „þetta er satt,“
Jiugsuðu aðrir, er þeir þorðu ekki að segja það.