Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 12

10
SYRPA
voru hvorttvegg-ja í senn bæöi há-
tíðleg og óskapleg og eins söguleg
í sér og nokkru sinni verða í sögu.
Akatín og tveir þjófar voru læstir
inni að Claude meðtöldum eftir því
sem sannað var síðar með réttar-
rannsókn. Óðar og fangaverðirnir
voru burt farnir, steig Claude upp
á bekk sinn og gerði öllum heyrin
kunnugt, að hann liefði vandamál
upp fyrir þeim að bera. Fangarnir
þögðu við. Þá tók hann aftur til
máls:
,,Þið vitið það allir, að Albin var
mér í sonar stað. Eg fæ ekki nóg
að éta. Það kemur fyrir ekki, þó
egkaupifyrir þetta litla, sem eg vinn
mér inn, það nægir mér ekki. Eg
er alt af svangur. Albin gaf mér
með sér af sínum skamt. Eg var
honum í fyrstu þakklátur, af því að
hann gaf mér að éta. Síðar varð
mér vel viö hann, af því honum var
vel við mig. Hr. d. —stíaði okkur
sundur. Sambúð okkar gerði
honum ekki grand til. En hann er
vondur maður og þykir gaman að
kvelja aðra. Eg bað hann að lofa
mér að fá Albln aftur. Þið vitið
allir, að hann neitaði því. Eg gaf
honum frest til 4. nóv. Hann lét
snara mér í svartholið. Þar dæmdi
eg hánn og dæmdi hann til dauða.
í dag er 4. nóv. Innan tveggja
stunda gengur hann hér um og eg
geri nú öllum heyrin kunnugt, að
þá ætla eg að drepa hann. Hafið
þið nokkuð þar til að segja?”
Enginn gaf neitt svar. Þá hélt
Claude áfram. Hann virðist hafa
talað af mikilli mælsku. Hann
sagði að hann vissi að vísu
að hann ætlaði að fremja of-
beldisverk, en hann héldi að
það væri samt ekki rangt af sér.
Að taka rétt sitin sjálfur væri á
stundum nauðsyn, samskonar og
gata sú, sem manni stundum yrði
reikað inn í og engan útgang hefði.
Hann sagði að hann gæti ekki tekið
líf verkstjórt nema með því móti að
láta líf sitt, en hann væri reiðubú-
inn til að láta það fyrir réttan mál-
stað. Hann hélt ekki að hann léti
stjórnast af æstum geðsmunum, en
ef þeirhéldu það, nokkur þeirra, þá
bað hann þá eða þann að segja til
þess. Einn maður aðeins tók tilmáls
Einn fanganna lagði það til, að hann
skyldi biðja verkstjóra en einu sinni
til um Albin, og gefa honum kost
með því móti að leysa hendur sínar.
,,Það er rétt. Eg skal gera það”,
sagði Claude. Fangelsisklukkan
sló 8.
Jajnskjótt og þessi kynlegi áfrýj-
unarréttur hafði eins og staðfest
dóminn, sem Claude hafði kveðið
upp, þá gjörði honum aftur jafn
rótt og skaplétt og hann átti
vanda til. Þá tók hann fram föt
sín öll, sem hann átti. Það voru
fátækleg plögg eins og tíðkast með
föngum. Hann kallaði á þá, sem
honum var bezt við næst Albín og
skifti plöggunum með þeim. Hann
hélt skærunum einum eftir. Hann
kvaddi því næst livern mann með
handabandi. Margir grétu. Hann
brosti við.
Hann tók eftir unglingspilti, sem
einblíndi á hann. Pilturinn var föl-
ur í framan og skalf af ótta af að
hugsa til þess, sem hann yrði bráð-
um sjónarvottur að.
,,Vertu ósmeikur, piltur minn”
sagði Claude, ,,það stendnr ekki
lengi á því”.
Að lokinni úthlutun fatanna, gaf
hann sig á tal þeirra, sem voru út í
hornunum að skeggræða um vand-
ann, sem þeim væri að höndum bor-
inn og sagði þeim að fara til verks
síns. Þair hlýddu honum orðalaust.
Nú er kortér eftir í níu sagði
Claude og gekk hægt og seinlega
yfir gólfið og hallaði sér fram á
bekkshornið að hurðarbaki næst
dyrum þeim, sem verkstjóra var
von á að koma inn um.
Klukkan sló níu.
Dyrnar opnuðust og verkstjóri
kom inri einnsarnall að vanda. Hann
gáði ekki að Claude og gekk frá
einum bekk til‘annars og tók ekki
eftir að allir mændu á eftir honum
augum fullum skelfingar.
Alt í einu hnykti honum við.