Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 66

64
SYRPA.
mensku, en fyrir honum báru þau
þó mestan hvíöboga og þorðu eigi
aö segja honum leyndarmál sitt,
enda haföi Ingibjörg ráðlagt þeim
aö láta hann enga vitneskju fá um
það fyrst um sinn, því vel mætti
þaö veröa til þess að slíta friðnum
og- gjöra alla framtíðarvegi ófæra.
Þaö voru miklar líkur til þess að
honum þætti þau of ung til aö trú-
lofast svona strax og hin munaöar-
lausa uppeldisdóttir hans eigi nógu
álitlegur kvenkostur handa einka-
barni sínu, sem átti að erfa allar eig-
urnar eftir hans dag og veröa einn
af ríkustu bændum sveitarinnar.
Meö ást ogótta í hjarta, biöu þau
ókomna tímans. Vonin og kvíöinn
tvinnuöust saman á hinni snúnings-
hrööu snældu atvikanna, sem aldrei
stanzar.
í staö hinna léttlyndu og barns-
glðöusamverustundaþeirra í bernsk-
unni, bjó nú löngunin djúpa í brjósti
þeirra.—Þráin heitasta, sem manns-
hjartað þekkir, aö vera saman, elska
saman, njóta lífsins saman. Mega
vera frjáls án eftirlits guös og manna
fórna sér á altari sinna heitustu til-
finninga og æösta unaöar. Og því
fleiri höft, sem binda þessa þrá og
varna henni aö ná takmarki sínu,
þess sterkari veröur hún, þess dýpri
og hærri, þess heitara brennir hún
þess ljúfara laöar hún. — Hún her-
tekur huga og sál og knýr fram úr
djúpi mannlegs anda þekt og hulin
öfl til fylgdar sér. — Þannig brýst
hin fyrsta ást fram úr sálardjúpi
voru. þegar hiin vaknar viÖ vor-
fuglasönginn indæla, af óminnis-
dvala bernskunnar og hver einasti
strengur á lífshörpu æskunnarómar
frelsisljóð síns vaknaöa lífs. —
Því sjaldnar, sem þau Þorsteinn
og Sigríöur þorðu aö vera saman,
þess heitara brann ást þeirra, þess
innilegri uröu samfundirnir, þess
dýpri von þeirra, en þess sárari
kvíöinn og biöin.
(Framhald í næsta hefti).
Hermenn á skautum. f fótgönguliði Noregs er herdeild ein, sem ferð-
ast getur áttatíu mílur á dag. Það, sem gerir ferðalag þetta mögulegt er
að hver einasti at mönnum þessum er þaulvanur skautaferðum og þegar
ferðast þarf er hverjum hermanni séð fyrirsérstakleg* voldugu skautapari.
Heræfingar í sveit þessari fara fram með fádæma hraða. Hælar skaut-
anna eru til búnir á þann hátt, að maður getur snúist á hæli hraðar en sjón
á festir.
Herdeild þessi getur eðlilega ekki ferðast annarstaðar en um fjörðu
Noregs, sem lagðir eru ís allan veturinn. Sem varðmenn ognjósnarar
geta hermenn þessir orðið að tiinu mesta liði, ef norska þjóðin legði út 1
stríð. Menn þessir eru úrval úr hópi skautaþ óðar og deildarforingion
var eitt sinn mesti skautakappi heimsins.
Hákarlinn. Aturðir hákarla eru bæði verðmætar og margvíslegar. Úr
uggum þeirrafæst hlaup, sem búin er til af lostæt súpa, ef þeim má trúa,
er halda af því sælgæti. Hvar sem kínverjar búa, er markaður góður
fyr ir lilaup þetta.
Ur hákarlslifrinni fæst tær þunn olía, sérlega heppileg til að beraágang-
verk úra og fíngerð skotvopn.
Skrápurinn er verðmætur mjög. Gljáir hann fagurlega, oft meðgráum,
en stundum bláleitum blæ og lítur út sem skrautsútað leður. Úr honum
eru skrautgripir ýmsir tilbúnir. Jafnvel bein hákarlanna eru gagnleg.
Hryggurinn er í mikilli eftirspurn meðal þeirra, «r fémæta göngustafi
smíða. Hryggaliðirnir eru þá fægðir og mjóum stálvír rent í gegnum þá,
eru ilíkir stafir seldir háu verði. Einkum þykir Þjóðverjum mikið til slíkra
göngustafa koma. Hákarlaveiði er rekin i stórum stíl víða við strendur
Ameríku.