Verði ljós - 01.01.1896, Blaðsíða 11

7
von, verði lijá oss nú, eins og hann hefir svo opt orðið áður og
annarstaðar: dáðríkari trú og lífskröptugri von. — Á prestastefnunni
var gjört að umtalsefni, að ástæða væri til að stofna íslenzkt prests-
ombætti í Khöfn, til glæðingar kristindómi meðal landa vorra þar
i borginni. Hvað sem segja mætti um framkvæmdir þeirrar
tillögu, þegar litið or nánar á hagi hinna ísienzku námsmanna ytra
og önnur atvik, þá ber liún óncitanlega vott um fagra liugsjón og
framkvæmdargjarnan áhuga hjá formælanda hennar. Minna má og
á það í þessu sambandi, að margir söfnuðir leggja nú mikið kapp
á að gjöra guðshús sín sem bezt úr garði, bæði húsin sjálf vönd-
uð að smíði og skrúð þeirra sem fegurst og samboðnast hinum
háleita tilgangi. Síðastliðið ár bættust þannig að minnsta kosti
sjö kirkjum nýjar og vandaðar altaristöflur, flestar gefnar þeim að
gjöf, ein þeirra af einum bónda. Þotta má að nokkru leyti skoða
sem undirtektir trúaðra alþýðunianna undir deilugreinar í tímarit-
um og blöðum gegn kirkju og kristindómi. Þeir rita ekki allir,
en svara samt fyrir sig.
Liðssafnaðurinn í höfuðstað iands vors til handa Hjálpræðis-
hernum og trúboðið þar frá kaþólsku kirkjunni, hafa að vonum
vakið eptirtekt. Slík trúboð innan kirkju vorrar eru opt, og ættu
ávalt að vera, öflug áminning til vor um að vaka sem bezt yflr
vorum kirkjulega aríi, er vjer höfum tekið við eptir trúaða forfcður
vora og láta eigi aðra svipta oss honum. En jafnframt er það
áminning til vor um að nota hann vel og verja honum sem bezt.
Nokkrum starfsmönnum átti kirkja vor á bak að sjá iiðið ár,
cn ekki nema einum, svo vjer vitum, er enn hafði þar þjónsstarflð
á hendi, þeim manni, er mestan þátt hafði átt allra í kirkjulegri
löggjöf þessa lands síðustu áratugina. Mjög mikilvægt í kirkjunni
hafði og starf annars af þjónunum verið, er andaðist þetta ár,
þess, cr í fullan mannsaldur hafði unnið að menntun prestaefna
þessarar þjóðar, og með því haft mikil áhrif áj þá, er þá léið
hafa gengið. —
Ef litið er frá sjónarhæð áramótanna yflr kirkjulífið hjá oss og
kirkjulíf annara þjóöa, dylst eigi mikill mismunur. Oss vantar þar
cnn svo margt; kiikjulegar líknarstofnanir þekkjast hjer eigi, og
eiginlcga kristileg'a kærleiksstarfsomi af hálfu safnaðanna verður
eigi vart við. Auðvitað verðum vjer jafnan að láta oss lynda, að
standa nokkuð á baki annara stærri þjóða. Mannfæð og fátækt
getur ckki lagt jafn mikið fram og fjölmenni með auðsæld. En
nokkuð áleiðis getur góður og sterkur vilji komizt, þótt kraptarnir