Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 25

N. Kv.
LÁNIÐ
59
að athuga heilsu hans sökuin lasleika hans
og hrörnunar-veiklunar, sem jafnan eru
nær óhjákvænrilegir fylgifiskar síðustu ævi-
áranna. Upp á síðkastið var það sérstaklega
Iijartað, sem olli honum erfiðleikum, og til
að forðast sérstaka áreynslu hafði ég ráð-
lagt þeim að hætta við að ferðast nokkuð
burt frá Heiðarmóum.
Á mánudaginn var — ei, á þriðiudag,
fór eg burt að „Meyjum“ að loknum rnið-
degisverði. Mér leizt ekki á útlit Fiiichings.
Hann var þrútinn í andliti og órólegur og
átti fremur erfitt með andardrátt. F.g ráð-
lagði honum að leggjast fyrir. Þegar eg fór
aftur, bað eg Stellu að síma til mín morg-
uninn eftir, væri hann þá ekkert hressari.
Hún hringdi til mín klukkan sjö um
morguninn. Eg var kominu ti.1 þeirra
nokkrum mínútum síðar. Stclla tók á móti
mér í dyrunum, náföl í andiiti. „Eg er
hrædd um, að hann sé afar veikur," mælti
hún.
Hún fór með mér inn í herbergi hans og
stóð að baki mér, meðan eg bjó mig undir
rannsóknina. En eg sá í s.mia vetfangi,
að það væri tilgangslaust. Áður en eg var
kominn að rúmi hans. siokknaði blikið i
augum hans, og hófuð hans fé.ll út á hlið-
ina niður á svæfilinn.
„Kæra —“ hóf eg máls, en áður en eg
gæti snúið mér við til að segja henni, að
öllu væri lokið, heyrði eg að baki mér
snöggt andvarp, skrjáf í fötum og mjúkt
fall á gólfið. Hún hatði sveigst út á aðra
hliðina ofan á gólfið — og var algerlega ör-
end.
„Eins og eg sagði þér, var dauði þeirra
alveg samtímis," sagði afi minn. „Eg gat
skráð dánarvottorð hans, en ekki henuar
Að framkvæma líkskoðun, eða frekar
krufningu — eg gerði það ekki,“ hanri
hrökk við, — „hefði ekki opinberað neitt.
Annað andartakið halði hún verið með
fullu lífi, en í hinu næsta var hún hætt að
lifa. Undarlegt! Mjög undarlegt!“
Afi var nú orðinn syfjaður at of miklu
koníaki, og eg taldi réttast að þrevta hann
ekki. fiekar með spurningum.
En í sama vetfangi opnaði hann augun.
„Þakka þér fyrir athyglina,“ sagði hann.
„Mér voru þau bæði mjög k;er. í>au unnu
hvort öðru svo ákaflega — og nú eru þau
bæði dáin. Þrátt fyrir það, að við þiggjum
laun okkar fyrir að „lappa upp á“ lífið og
vernda það og varðveita, þá vitum \ið
raunverulega ekki mikið um það. Hvað
er það eiginlega — kjarni, mögnun — eða
íbúandi orka. Sérhver móðir veitir barni
líf, þorpari getur deytt það með barelli. —
Við vitum enn minna um ástina. Maðnr
veit ekkert um, hverju raunverulega sterk
ást getur afrekað. Hann snerti aðeins úln-
liði hennar. Eg hef verið að velta fyrir mér
—■ lánaði lianu l.enui af lífi sínu. Og er
hans stytta æviskeið þraut, fell þa lánið í
gjaldaga?“
(Helgi Valtýsson
þýddi úr ensku).
Carit Etlar.
Carit Etlar er dulnefni á dönskum rithöfundi,
sem hét fullu nafni Johan Carl Christian Brosböll.
Hann var fæddur 7. ágúst 1816 og dáinn 9. maí
1900. Hann skrifaði fjölda skáldsagna, bæði stórar
og smáar. Voru margar þeirra um sannsögulegt
efni. Ein af þeim, Göngehövdingen, kom fyrst út ár-
ið 1853. Hún kom út í 7. útgáfu sama árið og
skáldið dó. I lifanda lífi var Carit Etlar talinn einn
af fremstu, vinsælustu og mest lesnu skáldsagna-
höfunda Dana, og það er hann enn þann dag í dag.
Göngehövdingen kemur nú út í fyrsta sinni á ís-
lenzku og hefst í þessu hefti N. Kv. og er söguheit-
ið hér: Sveinn skytta. Er þess að vænta að saga
þessi verði mjög vinsæl meðal lesenda N. Kv.