Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 35

.V Kv.
SVEINN SKYTTA
69
mynduðu hálfhring í öðrum enda riddara-
salsins og var viðstödd, ásamt hirðmeyjum
sínum, kynningu aðalsins, sem hafði lagt
leið sína til hallarinnar um leið og hann
fékk fregnir af komu konungshjónanna.
Á meðan konungsheimsóknin stóð yfir,
stóðu hirðmeyjarnar bak við stól drottning-
arinnar og gestirnir voru leiddir inn hver á
fætur öðrum eftir stöðu og nafnbót og dyra-
vörðurinn kallaði upp nafn hvers og eins.
Kaj Lykke stóð með brugðnu sverði rétt
fyrir innan dyrnar og við hliðina á honum
var lítil riddarasveit, sem gegndi starfi líf-
varðarins í kvöld.
Kaj var hár maður og þrekvaxinn og ann-
álaður fyrir fríðleiks sakir.
Hann hafði ferðast víða og séð margt.
Eftir að hafa dvalið langvistum við allar
helztu hirðir Evrópu hafði hann tileinkað
sér alla þá siðfágun og háttprýði, sem Iiverj-
um sönnum aðalsmanni er talið skylt að
hafa til að bera.' Alls staðar hafði hann látið
mikið til sín taka. Hann þekkti allar mynd-
ir ástarinnar: hina fórnfúsu ást og þá
ástríðufullu, sömuleiðis hina kaldrifjuðu
ást og þá tillitlausu, aðeins ekki hinna
sönnu ást.
Kynning aðalsins var heldur tilbreyting-
arlaus og varð til þess að þreyta konunginn.
Drottningin tók aðeins undir kveðjur hinna
tignari aðalsmanna á þann hátt, að hún
kinkaði til þeirra kolli bæði fljótt og kæru-
leysislega. Hún hélt áfram samræðunum við
hirðkonurnar og hallarfrúna, konu Jörgens
Reedtz lénsmanns.
Þegar dyravörðurinn tilkynnti loksins, að
það væru ekki fleiri, sem æsktu áheyrnar,
lifnaði yfir konungi. Með greinilegum
ánægjusvip gekk hann út í horn á salnum og
settist þar við borð, þar sem Gabel liirðritari
var í óða önn að skrifa.
Gabel var trúnaðarvinur konungsins, og
sá, sem síðar meir var gerður að hirðstjóra í
Kaupmannahöfn.
.Jaeja, Gabel!“ sagði konungurinn eftir að
hafa skoðað skjölin, sem hirðritari hans
hafði fengið honum. „Hvað finnst vður um
öll þessi tíðindi? Þetta eru svei mér ekki
nein gleðitíðindi.“
„Það er hverju orði sannara, yðar hátign!
En samt finnst mér það ekki svo raunalegt
að óvinurinn vilji ráða lögum og lofum í
því landi, sem hann hefur lagt undir sig eins
og hitt, að einn af sonum ættjarðarinnar,
þessi föðurlandssvikari Ulfeldt, hefur vogað
sér að senda skilaboð til fylkisdómaranna á
Jótlandi og ráðlagt þeim að gera liðhlaup.
Þeir svöruðu honum um leið með skammar-
bréfi, eins og þetta skjal sýnir og sannar.
Hann gerði áreiðanlega ráð fyrir stuðningi
vina sinna."
„Vina sinna,“ át konungurinn upp eftir
honum og biturt bros lék um varir lians,
„vitið þér það ekki, Gabel, að sá, sem í raun-
ir ratar, á sér engan vin? Hverjir eru vinir
mínir? Allar tilraunir sendiherra okkar til
að fá bandamenn Danmerkur, kjörfursta
Brandenborgar og hans lið til þess að gera
árás á Svíana af landi, hafa verið unnar fyr-
ir gíg, og hvernig lízt yður á undirtektir
ríkisþings Hollendinga, sem sendifulltrúi
vor í Haag skýrði okkur frá í sínu síðasta
bréfi? Þeim stendur ótti af öllum og þora
hvergi að fara, þvi að eiginhagsmunirnir er
það eina afl, sem megnar að knýja menn til
athafna.“
Ólafur Brokkenhuus hafði rætt við drottn-
inguna frarn að þessu. Þessar samræður urðu
helzti skrykkjóttar vegna stirðleika léns-
mannsins í þýzkri tungu.
Þrátt fyrir allt annað, þá þurfti mikil
hyggindi til þess að fá konu, sem hafði eins
næma fegurðarskynjun og Soffía Amalía, til
þess að sætta sig við ytra útlit lénsmanns-
ins. Jafnframt því sem liann var haltur og
eineygður, var hann einnig kengboginn og
hinn ófrýnilegasti. Vegna aukinnar sjón-
skerpu starði þetta eina auga hans á menn á
mjög svo óhugnanlegan og ónotalegan hátt.