Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 32

66
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
frammi fyrir hennar hátign, drottningu
Danmerkur."
„Drottningunni!" át flækingurinn undr-
andi eftir og það kom mikið fát á hann.
„Guð minn góður! Er það drottningin?"
endurtók hann og þreif húfuua ofan. „Si/.t
af öllu hélt eg, að eg ætti eftír að verða
þeirrar ánægju aðnjótandi í þessu lífi.‘:
„Og hvers vegna ekki?“ spurði Soffía
Amalía brosandi, því að henni geðjaðist
vel að manninum, bæði vegna þess, að
hann hafði svarað skipun hennar í sama
tóni og hún hafði verið gefin og líka vegna
þeirra greinilegu hollustu, sem skein út
úr hinum undrandi og hrifnu augum hans.
„Hvers vegna hélztu ,að þú myndir aldrei
fá að sjá drottninguna?"
„Sökum þess, að eg verðskuldaði það
ekki,“ svaraði Ib.
„Þú hefur samt bjargað lífi mínu. Get
eg gert þér greiða í staðinn? Hvers óskar
þú?“
Ib átti bágt með að svara þessari spurn-
ingu. Það mátti greinilega sjá, að honum
var mikið niðri fyrir, eða öllu heldur, að
hann átti erfitt með að koma orðum að
því, sem hann vildi segja.
„Ó,“ sagði hann að lokum. „Ef eg ætti
einhver laun að fá, þá á eg eina ósk, sem
eg hef alið í brjósti lengri tíma, en sem því
miður mun víst aldrei rætast.“
„Hvað áttu við?“
„Framar öllu öðru vildi eg verða gerður
að ráðvöndum manni.“
„Gerður að ráðvöndum manni,“ endur-
tók drottningin undrandi og leit spyrjandi
til höfuðmannsins.
„Slíkt hið sama henti einn af okkar mönn-
um, og það í liði höfuðmannsins þarna.“
„Hvað ertu?“
„Fátækur maður, sem flestír kalla Ib i
daglegu tali.“
„Hennar hátign er að spyrja um stöðu
þína og starf,“ sagði Kaj.
„Mín örlög eru þau að vera hrakinn úr
einum stað í annan eins og dýr merkur-
innar, úr því ég átti ekki betra láni að
fagna en að vera umrenningur og tatari.
Og starf mitt. — í borginni spái eg í bolla
fyrir Pétur og Pál, og úti í skóginum ræð
ég niðurlögum þeirra villidýra, sem ætla
að vinna hennar hátignar mein, og fari eg
niður að sjó, þá veit ég hvar ég get dregið
vænan fisk, sem ég sel síðan einhverjum
stórbóndanum í sveitinni. En mér hefur
ætíð leikið mestur hugur á að verða skytta,
og það sérstaklega núna, þegar sagt er að sé
svo mikill hörgull á góðum skyttum."
Drottningin og fylgdarmaður hennar
lilógu að þessari skýringu flökkumannsins.
„Komdu í fyrramálið til Jungshöfða,“
sagði hún og steig síðan á bak og reið í
burtu.
Flökkumaðurinn beygði sig næstum til
jarðar, er hann kvaddi þau. Hann brosti
um leið og hann setti rauðu húfuna sína á
höfuðið. Hann stóð kyrr og starði á eftir
drottningunni, þangað til hún hvarf bak
við trén.
Þegar drottningin og Kaj Lykke riðu
aftur í gegnum skóginn, byrjaði að skyggja
Margsinnis heyrðu þau merki og raddir
veiðimannanna sem Körbitz hafði sent í
allar áttir til þess að leita að drottning-
unni; en Soffía Amelía skeytti ekki um
þessi merki veiðimannanna. Hún virtist
einna lielzt vilja forðast leitarmennina, og
hún reið áfram eftir þeim þröngu skógar-
stíg, sem þau höfðu valið.
„Við skulum ríða dálítið greitt, herra
Lykke, og sjá, hvort við getum ekki kom-
ist út úr þessum dimma skógi,“ sagði
drottningin. „Hesturinn minn hrasar næst-
um því í hverju spori. Danskir liestar eru
svei mér ekki betri en danskir menn, þeir
gefast alltaf upp á heimleiðinni. Þér eigið
hins vegar ágætis reiðskjóta; vart trúi eg,
að hans líki finnist í hesthúsum konungs.
„Eg hef líka komið með hann langt að,“
svaraði Kaj Lykke. „Hann var keyptur á