Sumargjöf - 01.01.1905, Page 10

Segðu það móður minni.
Biddu, bíddu, bláa ski!
bjarta morguntraf,
Vindsvalur þér vængi gaf,
vorgolan hlí
hægt þér liftir hnjúkum af,
himinborna ski!
Meðan sólin svaf
sat ég út við haf;
hafið stundi iiægt og þungt
hamra borgum i,
bi-jóst mitt ungt þá bifðist þungt,
blælétta skí!
Fljúgðu heim,
heim iflr hrannageim;
lítinn bæ
langt frá sæ
laugaðu i dögg og blæ,
sumardögg- og svalablæ.
Móðir min þar sefur -
morgunljósið vefur
enni liennar, brjóst og brár,
blítt og rótt hún sefur,
hún, sem þúsund hefur
hlotið tregasár,