Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 23

21
En pilturinn fór þann veg, sem beinastur var
°g sléttastur.
Skömmu seinna sá liann mey, undurfriða mey;
lnin virtist vera sakleysið sjálft og' manngæzkan.
;>Viltu koma með mér og- verða stúlkan min?«
Hún brosti, rétti fram liöndina og hvíslaði: »Gull,
gull«.
En hann átti ekkert gull og hún dró að sér
^öndina og hætti að brosa . Þá sá hann, livar maður
kom, fekk henni gullpening, spennti um hana gull-
helti og setti gulldjásn á höfuð henni. En hún brosti
* annað sinn og lagði hendurnar um hálsinn á gef-
andanum.
Gatan tók að ógreiðast og veðrið var heitt.
lJorsti mæddi hann. Og hann kom lieim á ba> og
b:‘ö að gefa sér að drekka.
Hjónin réttii fram hendurnar og sögðu: »Gull,
gull«.
Þá bevgði hann sig niður að forarpollinum og'
di-akk.
Eoks komst hann í land höggormanna. Þangað
hafði hann villzt. En gæfan er á hinum heimsenda.
Eyr en liann varði höfðu onnarnir stungið hann.
0 komst hann til manna, banvænn af nöðrubiti.
Hann engdist sundur og saman af kvölum; tung-
**u þvældist þur við góminn eins og ullarlagður. Og
’uun bað mannfjöldann um hjálp.
En mannfjöldinn stóð hátíðlegur i kringum hinn
eyjandi mann, rétti frarn hendurnar og sagði: »Gull,
gull«.
Heyja varð hann; dauðinn heivntaði ekki gull.
Þeir máttu til að grafa hann, svo hann eitraði
e loítið, þegar hann rotnaði. En meðan þeir