Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 33

31
31. jan. Hjartans vinur!
Ég- gat ekki skrit'að þér íneð siðasta pósti, vegna
þess að ég var veikur. Ég ligg enn þá í rúrainu og
finnst mér þó eins og mér sé farið að batna. Prest-
urinn lét mömmu koma til að stunda mig og vera
mér til skemmtunar. Þetta hefirfengið mikið á hana;
hún heldur sjálfsagt að heilsa min sé alveg að þrotum
koinin, enda býst ég eins vel við að svo sé. Nú er
ekki lengur tiltök fyrir mig að reyna að taka próf
i vor; má ekkert. lesa, þó að ég skreiðist nú á lappir.
Hvernig lieldur þú að mér sé innanbrjósts í rúmimp
þegar ég liorfl fram á heilsuleysið og fátæktina'? Ég
Se8'i þér satt: stundum óska ég að mamma mín dæi
aúur en ég rata í meiri vandræði. Hefði liann bróðir
núiin sálug'i lifað, þá hefði ég dáið glaður frá henni,
þvi að hann virtist ætla að verða efnilegur maður
°8' góður drengur. Ég bæði guð að sjá um liana, ef
e8' gæti. Þeir eiga að vissu leyti gotf, sem trúa á
guð, ef þeir gera það af öllu hjarta. Oft sá ég það
a fflömniu að liún var að biðja fyrir mér og sér,
þegar ég var veikastur og mér sýndist henni allt af
Étta á eftir.
Einu sinni um daginn spurði hún mig, hvort ég'
heiði verið undir það búinn að deyja. Þvi gat ég-
.ÞUaö liiklaust. Ég hefí ekki eftir neinu að sjá og-
sainvizkan er góð, því að ég hefl gert. mér alt far
11111 að láta engan hafa ilt af mér, eftir því, sem mér
yar frekast unt. Þeir finnast mér geti dáið glaðir,
sem vel liefir gengið í lífinu og orðnir eru gamlir.
þvi að þeir geta á banasænginni huggað sig við endur-
aunningarnar og árangurinn at' lífsstarfi sínu.
Ég les helzt fornsögur i bælinu. Stundum lield
e8' að mér hefði þótt meira gaman að lifa þá en nú.