Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 37

keinur reyndar, en hefir þá kostað oi' raikið; stundum
gildir það lifið. Börnunum er kendur kristindómur,
en i raun og veru lítið gert til að bæta hugarfarið
eða uppræta það, sem hverjum einum er ílf meðiætt.
Ég' held varla að nokkur maður sé svo vondur að
eðlisfari, að uppeldið gæti ekki gert hann góðan.
Ef ég væri trúmaður núna, mætti sannarlega
segja, að ég væri iðrandi syndari; svo sárnar mér
nú ýmislegt, sem ég hefi gert. Jafnvel sáriðrast ég
eftir að ég stríddi stundum krökkum, sem ég lék mér
við og fór illa með smaladreng föður míns, mesta
meinleysing, sem aldrei jafnaði á mér gúlana, hvað
vondur sem ég var, þótt hann væri miklu stærri og
sterkari. Ef ég á að deyja nú, og Jivort sem er, þá
óska ég einskis fremur, en geta beðið fyrirgefningar
alla, sem ég hefi reynzt vondur.
Oft hugsa eg um stúlkuna, sem við mættum á
Austurstræti, þegar þú misstir stafinn. Þykir þér ekki
svipurinn hennar fallegur? Ég er viss um að liún
er engill, ef nokkur kona verðskuldar að kallast svo.
Eg er nú farinn að halda stundum að þú hafir haft
rétt fyrir þér. Hver veit líka, nema ég væri allur
annar nú, ef----------en ég get það ekki. Þú veizt
hver ég var og hver hún var. Auk þess hefði það
verið hreinasta synd af mér, eins og hagur minn stóð*
Það var lieldur engin vissa, bara grunur þinn. En
ef þið lifið bæði lengi, þá getur þú sagt henni löngu,
löngu seinna, að þessi auðnulausi maður liafi liugsað
run hana fram í andlátið og elskað hana út af lifinu.
Mundu eftir að segja það ekki of snennna.
Nú get ég ekki skrifað meira. Ég liefi verið 2
daga með þetta bréf, ekki lengra en það er. Berðu
kveðju til allra vina minna, sérstaklega til Olafs og
3*