Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 43

41
Enn þá vil ég gráti gleima. —
geisla ])ina láttu streima
inn i hug minn æskusól;
öldui' lijartans roða reifðu,
raunaskíum þungum dreifðu.
opnaðu mér þinn álfahól.
Ég sat, við lindina og studdi hönd undir kinn.
Kveldgolan læddist i viðnum, klettarnir stóðu, liáir
°g' alvarlegir, alt um kring. Sólin var gengin til
viðar og döggfall á jörð. Himininn var nærfelt allur
hulinn skíum; langur, dökkgrár bakki teigði sig
UPP undan fjöllunum í vesti'i, hann náði lengst upp
íl himininn, en smáþinntist eftir því, sem austur dró
°g hvarf síðast með öllu. Ifir austurbrún dalsins
Var litur himinsins blár, fölur, en svo undurmjúkur
°g' þiður, ljósblár. Kvöldroðiun sást varla; var lik-
ast því sem þikk þokuslæða væri breidd ifir rósbrár
l'ans. Lindin suðaði lágt; annars var ekkert, sem
rauf þögnina. Það var svo uudarlega hljótt þetta
kvöld, en þó var eins og eitthvað lægi á bak við
þögniná, eitfhVað ósýnilegt væri á sveimi. Af og til
\ar blækirt; þá fanst ínér sem blóm og hrislur
hlustuðu eftir einhverju. Svo þaut andvarinn á ní
°§' hvislaði óskiljanlegu máli að klettunum.
Það var þetta kvöld, að hún birtist mér firsta
^inni, huldukonan, sem lindin er við kend. Firir
ínörgum árum hafði sú saga gengið manna milli, að
hún vitjaði þeirra, sem vinlausir væru og sorgmædd-
h' og huggaði þá, er leituðu á fund hennar. Kú var
su saga flestum gleimd, þvi fólkið i dalmun var liætt
að trúa á álfa og- ósinilegar verur. Ég gat samt