Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 69

67
tekið sæti á ahorfandabekkjum ásamt með samferða-
manni sinum Kalliasi frá Aþenu. Iíenni var órótt.
»Kallias sá geðshræring förunautar sins og mælti:
»Þekkir þú þennan Aristodamos?«
»Ég þekki hann«, var svarið. »Yið erum báðir
frá Megara og náfrændur«.
First var farið með glímumennina alla sjö um-
hverfis glímuvöllinn. En því næst gengu þeir firir
leikdómendur. Þá koin þar þjónn einn vel búinn og
setti fram firir elsta dómarann silfurkönnu, er helguð
var Poseidoni (sjávarguði).
Dómarinn tók sjö leirkúlur og lét koma í könn-
um eina og eina í senn.
Kallias sagði förunaut sínum að tvær af kúlun-
um væri merktar alfa (a), tvær með beta (b), tvær
með gannna (g; þriðji stafur í gr. stafrofinu) og- ein
með delta (d).
Nú gengu glímumenn fram, einn i senn, og tók
eina kúlu liver úr könnunni og mælti um leið »í
Poseidons nafni«, og lögðu þær síðan í lófa híns elsta
dómara. — Kallari stóð firir sæti dómarans og kunn-
gerði hárri röddu, hversu hlutir liefðu fallið.
Nikoladas frá Korinþos og Cheilon frá Patræ
höfðu fengið a, Damas frá Sardeis og Melissos frá
Þebai b, Hegesarchos úr Arkadíu og Arcliippos frá
Mitvlene g og Aristodamos fra Megara d.
Arete andvarpaði. Henni þótti það ils viti að
Aristodamos var jafnan síðastur. En Kallias full-
vissaði hana um að hamingjan hefði einmitt verið
honum góð. Hann varð að sitja hjá, firir þvi að
hlutir höfðu fallið svo, að liann liafði engan að fást
við. Hann átti að glíma siðast, og þótt hann ætti
þá að fást við þann, er sigrað hafði hina alla, þá