Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 73

sem hann mundi fara vilja að dæmi Hegesarchos, að
þreita mótstöðumann sinn. Lengi vék hann sér undan
lians ramefldu krumlum og ginti hann umhverfis
glimuvöllin. Þá náði Arehippos i einn fingur hans.
Hann dró hann nú að sér og sakir þess að hann var
orðinn æfur og gramur af áreinslunni, lióf hann
oann á loft og fieigði honum 'langa leið aftur firir
sig. Cheilon kom naumast höndum tírir sig og féll
i^eint á liöfuðið. Hann var mjög fölur þegar hann
stóð upp og strauk um höfuðið, og var svo að sjá
sem hann kendi þar mikils sársauka. Hann lét sér
nú nægja þá tvo sveiga, sem hann hafði fengið, og
kastaði þurlega kveðju á Archippos til merkis um
að hann hefði orðið séi’ ifirsterkari.
En Archippos t'ekk ekkert lófaklapp. Allir sáu
að hann fieigði Cheilon af reiði í sandinn. Þótt hann
hefði eigi brotið glímulögin, þá gatst mönnum illa
að þeim aðförum, sem gátu oiöiö mótstöðumanninum
að liftjóni.
Nú var síðasta glhnan eftii'. Eftirvænting manna
var nú á sem hæstu stigi. Þó var það eigi firii' þá
sök að menn þættust vera í et'a um úrslitin, heldur
var hitt að meun kendu í brjósti um hinn óreinda
glímumann, sem nú varð að fást við þann mótstöðu-
nianninn, sem var allra geigvænlegastur. Mönnum
var og forvitni á að sjá, hve skjótt mundi ifirlúka
og liverjum glímutökum Archippos mundi beita.
Það iieirðist úr öllnm áttum, meðan Ai'istodamos
var smurður, að menn dáðust að honum. Hellenar
báru gott skin á vögst mánna. En er þeir sáu þeiina
unga mann frá Megara, liálsstuttan, þreklega og
sterklega limaðan, með fagui'bigða ökla og úlfliði,
þá varð þeim ósjálfrátt að minnast hins alkunna