Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 75

73
hún mundi sjá bónda sinn mulinn sundur firir aug-
unum á sér. Aristodamos liafði gát á öllu og beið
svo árásarinnar. Svo var að sjá sem hann vissi
það vel, að hans eina bjargarvon var að vera rór í
skapi, svo að hann mætti tafarlaust neita þess, ef
hinn gæfi færi á sér eður gerði glappaskot.
En Archippos hafði það eitt hugfast, að reina
að ifirstíga mótstöðumann sinn með einhverju móti.
Hann þreif báðum höndum í agslir hins, en gáði
eigi að gæta sín. Nú sat Aristodamos sig ekki úr
færi. Hann þröngdi handleggjum sinum inn undir
arma mótstöðumanns síns og náði hriggspennuundir-
tökum um hann beran. Hann beigði nú hægra knéð
og þrísti höfðinu inn i hjartagróf risans. Sást ljóslega
á þessum tökum að hann var og feikilega sterkur
maður. Því að eigi mátti Archippos aftra þvi, að
hann hóf hann á loft og reisti sig upp með hann,
svo að Mitylenerisinn var allur á lofti og hvildi á
höfði Aristodamos og fálmaði í vandræðum með
höndum og fótum. Þessum glímutökum beittu menn
helst við sér sterkari menn, enn hinn sterki leirkera-
smiður stóð nú þar föstum totum og lét Archippos
sprikla sem hann vildi.
Hinn risavagsni Mityleningur sá að liaun var i
hættu staddur og tók nú til örþrifráðanna. Glímu-
lögin leifðu að taka um háls mótstöðumannsins og
kreista þar til hann bæðist friðar. Archippos freistaði
uú þessa. En annaðhvort hafði Aristodamos búist
við því, eða þungi risans hafði þríst höfðinu niður
að brjóstinu. En livort sem var, náði Mitylening-
urinn ekki nema til hökunnar í stað hálsins. En
honum varð nú hvert augnablik öðru erfiðara. Hinn
sterki leirkerasmiður hniklaði armvöðvana og keirði