Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 80

78
Pauline:
•)á, jeg veit það að vísu, að yður þykir vænt
um mig.
Læknirinn:
Þjer megið ekki yflrgefa mig, Pauline, jeg get
ekki án yðar verið núna.
Paulin e:
En það verð jeg að gera hr. læknir, því....
þvi þetta verður i síðasta skipti sem jeg kem. Jeg
get ekki borgað hamingju okkar með sorg Jean
litla mins og missa ást hans. Þó jeg svo sjálf verði
sjúk af harmi, mun jeg ekki framar koma til yðar.
Læknirinn:
(stendur upp).
Gott og vel!
Pauline:
Eruð þjer reiður mér?
Læknirinn:
Nei, eg er miklu fremur reiður sjálfum mér, að
jeg nokkru sinni skyldi trúa á einlægni kvenmanns.
Méi- virtist þjer vera svo einlæg, svo skynsöm, svo
blátt áfram......
Pauline:
En það er einmitt vegna þess að jeg er einlæg
hr. læknir, að mér er óbærilegt að lifa lengur eins
og jeg lifi núna. Jeg er svo skapi farin að jeg get
ekki logið og hræsnað. Mig langar daglega optsinnis
til að segja manninum mínum frá öllu saman.
Læknirinn (háðslega):
Prinsessan frá Cleves!