Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 36

35
pappír. Myrtus- og lárviSarlauf fylgdu
bréfinu.
„Tvo sveiga skal eg vinna“, stóð í bréfinu,
„lárviSarsveiginn handa mér — sveig frægS-
arinnar, og myrtusviSarsveiginn handa þér,
sem átt aó krýna gæfu mína og gleSi“.
LárviSarsveiginn vann hann handa sjálf-
um sér, en myrtusviSarsveiginn fekk hún
aldrei.
Hún starSi inn í eldinn. RósrauSa bréfiS
var nú orSið kolsvart. — Kolsvart ! Var
þaS ekki einmitt sá litur, sem æfi hennar
bar? Voru ekki allar hinar rauSu rósirlífs
hennar löngu dauSar ? — Þær, sem sprungu
út á árdegi æskunnar, upp meS húsvegg
ömmu hennar; þær, sem skinu leikandi og
blóðrauSar í kinnunum, þegar hann þrýsti
fyrsta munblíSa kossinum á varir hennar;
þær, sem spruttu upp frá hverri línu í bréf-
um þeim, sem liann sendi henni frá f jarlæg-
um löndum, þegar hann sagSi henni frá ó-
kunnum borgum og allri fegurSinni og töfra-
dýrðinni í umheiminum, frá sigri lista og
vísinda, frá löngununum og þránum, sem
aldrei yfirgáfu hann, en sungu alt af ljóðin
um hana, sem brosti gegnuin tárin og
dreymdi um þegar þau sæust og mættust
aftur, um samveruna unaSssælu viS hliS
hans.
Hann vann auSlegS, og hann vann þaS,
sem er mörgum simium æSra en auSur:
Hann varð frægur. Nafn hans var iit-